μια μνήμη που δούλευε για δύο....

βγήκαμε στο δρόμο
κι απόρρησε απ' τα πολλά τα φώτα
της είπα ότι έρχονται Χριστούγενννα
και γέλασε ανέκφραστα
της άπλωσα το χέρι κι απλώς το έπιασε
περπατούσαμε μαζί
μέσα στην πόλη για μερικά τετράγωνα


της χάιδεψα τις άκρες των δακτύλων της
μέσα στη χούφτα μου
μα αυτά δεν είχαν τη δύναμη να μου μιλήσουν


ήταν πράγματι αναπάντεχο το χθεσινό απόγευμα...
βουβό απόγευμα, χωμένο μες στη σιωπή
που τύλιγε την έκπληξη και μεγάλωνε την αμηχανία

επιστρέψαμε στο σπίτι, εκεί που με γέννησε...
καθήσαμε κοντά στο τζάκι κι αρχίσαμε σιγά σιγά
να φέρνουμε στη μνήμη μας άλλα Χριστούγεννα
- θυμάσαι μάνα;
- ε; .... ναι, ναι.... σε στεναχώρησα, αγόρι μου;
- όχι, μάνα.... μια χαρά είμαι!

μια μνήμη που δούλευε για δύο
μπροστά στις φλόγες της φωτιάς
που είχε κάψει πια αρκετές φωτογραφίες....