Η Σιωπή

Αρκείσαι και μένεις
σε μια απόλυτη - μα φρικτή - σιωπή
που απλά
νεκρώνει τα νεύρα σου
και σε προσφέρει εύκολο δρόμο
σε βήματα αδέξια...

... μια σιωπή
που δεν είναι τίποτα άλλο
παρά το σχοινί
να κρατιέσαι
λίγο πάνω απ' τη λάσπη
μακριά απ' το ξέφωτο
κι απ' το δρόμο του ήλιου.

Η ροή του χρόνου θα δείξει...

Όταν το σύννεφο

περιμένει τις αχτίδες του ήλιου,

όταν τα περιστέρια 

περιμένουν τον άνεμο,

όταν τα λουλούδια 

περιμένουν τις μέλισσες

κι όταν το σώμα 

περιμένει το άλλο το σώμα,

άραγε τούτο δε σημαίνει αγωνία, 

δε σημαίνει άραγε ανάγκη, 

δε σημαίνει βαθιά προσμονή επαφής; 

Κι όταν ο ήλιος 

αγκαλιάζει τα πυκνά νεφελώματα,

κι όταν ο αγέρας 

χαϊδεύει τα φτερά των πουλιών,

κι όταν τα χρυσόφτερα έντομα 

εισχωρούν στην καρδιά των ανθών

κι όταν το κορμί 

νιώσει τη φλόγα του άλλου κορμιού,

άραγε τούτο δε σημαίνει ανακούφιση, 

δε σημαίνει άραγε πλήρωση,

δε σημαίνει απλά ελευθερία!

Η ροή του χρόνου θα δείξει...