(Στην Ευγενία)
Το φεγγάρι απόψε στο δρόμο
της δικής του της πλήρωσης
και δυο υπάρξεις αναμένουν
την ώρα της δικής τους εκπλήρωσης
σαν το αλκοόλ
ανοίγει τους δρόμους με υπονοούμενα
μα η κίνηση
των ματιών και των άκρων
αγγίζουν
απλά τα νοούμενα
Ένας κύκλος φωτός
γκρεμίζει γύρω των άλλων το λάθος
και δυο χέρια
πλαισιώνουν άλλα δυο με έντονο πάθος
τόσα λόγια
απλώθηκαν για ανθρώπους που αγαπήσανε τόσο
στη ζωή τους
για φαντάσου που τους πόθησαν...
πόσο;
Δεν υπάρχουν στο μυαλό τους
τα πεζά,
τα φρικτά
κι αναγκαία
μα ένας πόθος κρυφός
για μια ουσιαστική και ωραία παρέα
που θα πιάσει
τους χτύπους της αγνής της ψυχής
και θα φτάσει
ακόμα
και στο ρίγος της αισχρής
ηδονής
Έτσι μια φύση γυμνή
παραδίνεται μπρος σε μια άλλη
και το σκότος
μία πρόκληση
να ψάξεις μέσα στη ζάλη
σαν ο λόγος τραυλίζει
πρόστυχα
και στων δύο τα χείλια
κι αισθάνονται
το αίμα να ποτίζει
του ενός
και του άλλου
τα χέρια
Δεν είναι μια πράξη
τελικά αισχρή
αυτή της μυστικής επαφής
αλλά
είν' ένας ύμνος
ζωής
που περνά
απ' την αίσθηση της απλής επαφής
δεν είν' ένας
σεισμός που τραντάζει
απλώς
τα γυμνά τους τα μέλη
αλλά μία κυψέλη
ανθρωπιάς
που φροντίζει
πάντα
να σφύζει από μέλι
Είναι ήχος που πηδά
ζωηρά
απ' τη θύρα
του ιερού του τεμένους
και φέρνει αυτούς
σ' ένα κόσμο μαγικό
και τους δύο
ενωμένους
είν' ό τρόπος
να γνωρίσεις
της ανθρώπινης έγνοιας τους ρυθμούς
είναι
όμως
κι η στιγμή
που απολαμβάνεις τους ωραίους
τους χυμούς
Ένα σώμα,
μια ψυχή
και μια ισχύς
ενωμένα σφιχτά
πόσο υπέροχο
σαν στενάζουν
στο τέλειωμά τους
τόσο πνιχτά
και αφήνουν
τα μικρά περιστέρια τους
μπροστά να πετάξουν
και στης θάλασσας
τους ζεστούς παφλασμούς
να μπουν
να λουφάξουν।
Το φεγγάρι απόψε στο δρόμο
της δικής του της πλήρωσης
και δυο υπάρξεις αναμένουν
την ώρα της δικής τους εκπλήρωσης
σαν το αλκοόλ
ανοίγει τους δρόμους με υπονοούμενα
μα η κίνηση
των ματιών και των άκρων
αγγίζουν
απλά τα νοούμενα
Ένας κύκλος φωτός
γκρεμίζει γύρω των άλλων το λάθος
και δυο χέρια
πλαισιώνουν άλλα δυο με έντονο πάθος
τόσα λόγια
απλώθηκαν για ανθρώπους που αγαπήσανε τόσο
στη ζωή τους
για φαντάσου που τους πόθησαν...
πόσο;
Δεν υπάρχουν στο μυαλό τους
τα πεζά,
τα φρικτά
κι αναγκαία
μα ένας πόθος κρυφός
για μια ουσιαστική και ωραία παρέα
που θα πιάσει
τους χτύπους της αγνής της ψυχής
και θα φτάσει
ακόμα
και στο ρίγος της αισχρής
ηδονής
Έτσι μια φύση γυμνή
παραδίνεται μπρος σε μια άλλη
και το σκότος
μία πρόκληση
να ψάξεις μέσα στη ζάλη
σαν ο λόγος τραυλίζει
πρόστυχα
και στων δύο τα χείλια
κι αισθάνονται
το αίμα να ποτίζει
του ενός
και του άλλου
τα χέρια
Δεν είναι μια πράξη
τελικά αισχρή
αυτή της μυστικής επαφής
αλλά
είν' ένας ύμνος
ζωής
που περνά
απ' την αίσθηση της απλής επαφής
δεν είν' ένας
σεισμός που τραντάζει
απλώς
τα γυμνά τους τα μέλη
αλλά μία κυψέλη
ανθρωπιάς
που φροντίζει
πάντα
να σφύζει από μέλι
Είναι ήχος που πηδά
ζωηρά
απ' τη θύρα
του ιερού του τεμένους
και φέρνει αυτούς
σ' ένα κόσμο μαγικό
και τους δύο
ενωμένους
είν' ό τρόπος
να γνωρίσεις
της ανθρώπινης έγνοιας τους ρυθμούς
είναι
όμως
κι η στιγμή
που απολαμβάνεις τους ωραίους
τους χυμούς
Ένα σώμα,
μια ψυχή
και μια ισχύς
ενωμένα σφιχτά
πόσο υπέροχο
σαν στενάζουν
στο τέλειωμά τους
τόσο πνιχτά
και αφήνουν
τα μικρά περιστέρια τους
μπροστά να πετάξουν
και στης θάλασσας
τους ζεστούς παφλασμούς
να μπουν
να λουφάξουν।
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου