Η άλωση

(Στον οπλίτη)

Κατέληξες στην άκρη του δρόμου
μ' ένα κομμάτι σελήνης
και μια μνήμη δίχως στήριγμα.

Μένεις σε πλήρη ακινησία
μ' ένα μυαλό
που έχει ξεχάσει τα σύμβολα πράξεων.

Κάθε λάμπα
που ανάβει μπροστά σου
άλλο πια
δεν μπορεί να φωτίσει το δρόμο σου,
κάθε τύμπανο
άδειο από ήχους
κι ας χτυπάει η βέργα στη ράχη του.

Σε χρόνο σπασμένο
η όψη σου αδιάφορη
η γεύση σου ανύπαρκτη
κι η ψυχή σου ορφανή από "θέλω".

Μια νύχτα απλώνεται
και η ανίατη νόσος γεμίζει το στρώμα,
ποτίζει το κάτω σεντόνι,
εισχωρεί στο κορμί
σου ρημάζει τα όργανα όλα!

Το κάστρο σου χάθηκε!