Μερικές φορές
είναι πολύ δύσκολο
να κοιτάζω την όψη σου
να σε βλέπω να λιώνεις...
ξεχασμένο χαμόγελο
ξεχασμένο το βλέμμα
κι ο χειμώνας - μια εποχή που επιμένει
μου έχει αλλάξει το τρόπο
να σκέφτομαι
να μιλώ
και να γράφω.
Κλαδί δίχως κορμό
και χέρι δίχως σώμα!
Μια πυρκαγιά που δύσκολα σβήνει...
γιατί υπάρχεις με έναν τρόπο
αλλόκοτο για άνθρωπο
αφού δεν έχει μείνει τίποτα
- ούτε εκεί που ο αγέρας φιλτράρει το λόγο
- ούτε εκεί που η φωτιά φουσκώνει το αίσθημα.
Λίγο ακόμα.... κάθε φορά
που περπατάς
και μου μιλάς,
που μου γελάς
και με χαϊδεύεις
και με βοηθάς να αντέχω σ' όλα εκείνα
που με κυνηγούν
_ μέσα σε κείνο τ' όνειρο της Πασχαλιάς.
