Σώματα
γυμνά που βρίσκονται
ανάσκελα
και μπρούμυτα
-
άλλα στα τέσσερα, άλλα στα τρία –
με
σώμα σε θέση αναζήτησης και προσμονής,
με
το κεφάλι να μην μπορεί καν να σηκώσει
το
βάρος όλων αυτών των λέξεων
που
πλημμυρίζουν το μυαλό τους,
των
πράξεων που απλώνονται στα άκρα.
Πάλη
κι αγώνας
για
λίγη ανά[σ]ταση,
για
μια βροχή που σταματάει λίγο πριν φτάσει
στο κορμί,
για
έναν ήλιο που ποθούν να τους μιλήσει
για το ΦΩΣ,
να
τους γελάσει ή να τα πάρει εκεί πάνω!
Έτσι,
χτυπιούνται, δέρνονται και
καλινδούνται
μέσα στο χάος του κενού,
που
μόνο αυτό ρουφά το νεαρό τους ύδωρ,
που
μόνο αυτό όλα τα άνθη του μυαλού τους
τα μαραίνει.
Και
'κει που ακούς "Τετέλεσται!",
τούτα
τα σώματα χάνουν τη σάρκα τους,
γίνονται
αγάλματα λευκά
και
απλώνονται στους τοίχους,
φορούν
το φωτοστέφανο
κι
έχουν στο βλέμμα ζωντανό όλο τους το
μαρτύριο.
Στέκονται
πια ακίνητα να 'ρθουν να τα θαυμάσουν
Προσκυνητές
που αγνοούν και θέλουνε να μάθουν
την
αρετή της Γύμνιας.
