Ο ποιητής δεν έχει όρια, ούτε δεσμά,
ούτε παύσεις -ποτέ -.
Ο ποιητής ξεκινά από το άπειρο
για να φτάσει στο άπειρο,
μάτια πολλά, αυτιά πολλά και μύτες οπλισμένος
γυρνά ζητιάνος μες τον κόσμο,
μαζεύει γύρη μαγική και μέσα του την κρύβει...
για ώρες... για μέρες και για χρόνια...
όσο ν΄ αλλάξει ο ρυθμός της μουσικής ανάσας
κι ώσπου να αποφασίσει η ψυχή
να κάνει το ταξίδι της για το δικό της σύμπαν.
Ο ποιητής πια έχει αποκτήσει νέο σώμα και το μυαλό του
φυτεύει στη γλώσσα του λέξεις καινούριες
- μπορεί κι αλλόκοτες για κάποιους άλλους - .
Μ΄ αυτή τη νέα πανοπλία βγαίνει μπροστά...
κι ας του θερίζει τα γόνατα ο φόβος,
μήπως και χάσει τη δύναμη που έχει κατακτήσει,
μήπως και χάσει τη φρεσκάδα του προσώπου του,
μήπως και δεν ακούσει ο κόσμος,
μήπως τον ρίξουν στα σκυλιά τα πεινασμένα,
μήπως ο φθόνος των ανθρώπων υπερνικήσει την αγάπη....
Ο ποιητής ξέρει να γίνεται πουλί
και να πετά στα ουράνια,
ξέρει να γίνεται λουλούδι, άνεμος, φωτιά,
ακόμα και παντιέρα...
σύννεφο θες - αυτός μπορεί να γίνει - να φέρει τη βροχή της ευτυχίας,
της ξεγνοιασιάς, της λύτρωσης,
μυρωδάτο το λεμόνι που κυλάει
πάνω στο μάρμαρο,
ξέρει την σαπισμένη πλευρά του τοίχου
να περνά με χρώμα φωτεινό,
ξέρει και θέλει να γλυκομιλάει στα σκοτωμένα εφηβικά μας όνειρα,
ξέρει να βρίσκει την αρετή του κόσμου,
να την σηκώνει κάπου ψηλά
για να την βλέπουν και οι άλλοι...
Σ΄ αυτό στοχεύει η γραφίδα του,
σ΄ αυτό ελπίζει το μαυλό του ....
γι΄ αυτό και μια ζωή παλεύει με τους φόβους!
