ΜΑΡΙΟΣ

(Στο Μάριο)

Στο σκοτάδι της ψυχής μου Ήρθες πάλι Μικρός κι ανήμπορος Ζητώντας μου να σε πάρω μια αγκαλιά Μια καρδιά απαλή, σχεδόν ξέπνοη... Κι εγώ νόμιζα ότι ήσουν ένα όνειρο Δε σου δινα καμιά σημασία Σου λεγα : ξέρεις το δρόμο Προχώρα... Τη φωνή σου δεν άκουγα Κουφός Τα μάτια σου δεν έβλεπα Τυφλός Εκεί μακριά σου στεκόμουν Και τα περίμενα όλα από σένα... Εσύ όμως δε σταμάτησες να κλαίς Κάτι σου έφταιγε Κάτι σε πονούσε Μα ποιος να σ’ ακούσει; Ποιος να σε νιώσει; Όλοι μας κάπου χαμένοι Αλλά κι εγώ χαμένος; Πώς μπόρεσα.... Μόνο σχέδια στου ουρανού τα σύννεφα Κουβέντες για το όνομά σου Γέλια για το μεγάλωμά σου Ευχές για τη μορφή σου Ενώ εσύ φώναζες.... Έτσι σταμάτησες κάποια στιγμή Να κλαις και να φωνάζεις! Η σιωπή σου έγινε η πιο τρανή κραυγή Και τάραξε την ησυχία μας Μας πέταξε από το όνειρο Μας κάρφωσε στον τοίχο Μας τιμώρησε Και μένα πιο πολύ απ’ όλους....