Π...ό...ν...ο...ς

Π άγος με έλουσε,
σαν η φύση πληγώθηκε
και το στόμα σαν έγειρε
να φιλήσει το χώμα το βρόμικο.

Ό νειρα μ'άφησαν,
σαν η μέρα εφάνηκε
κι οι φωνές των τελάληδων
μου προσφέραν ειδήσεις φτηνές.

Ν ταούλια με κύκλωσαν,
σαν η κοροϊδία γελούσε
και μου φόρεσε κόκκινο ρούχο
να τιμήσει τον νου μου την ηλίθιο.

Ό ρκοι μ' απάτησαν,
σαν τα μάτια δε δάκρυσαν
μα γυρίσαν αλλού
και το "παν" περιφρόνησαν.

Σ άλπιγγες με συνόδευσαν
σαν η νίκη πλανήθηκε
και το εγώ πάλι πίσω στάθηκε
απ' αυτό το συναίσθημα.