Στην απόμερη μνήμη

Στην απόμερη μνήμη
η σκιά μιας κραυγαλέας ειρωνείας
σακατεύεται
χτυπώντας τα πόδια της
στο πεζούλι της πικρής ηδονής.

Στάλα στάλα γεμίζει το μέτωπο
με ιδρώτα αγωνίας
πλημμυρίζοντας
τις λακιές των ματιών
στη σκηνή που ξανά ξεπροβάλει.

Κλειδωμένο δωμάτιο ο νους
και κλειδί δεν υπάρχει.

Εκεί μέσα η σωτηρία της ψυχής
πάνω κάτω πηγαίνει
στο σοκκάκι της απόμερης μνήμης
σαν το αίμα
των γυμνών ακροδάκτυλων
κοκκινίζει συνεχώς το πεζούλι.

Δεν υπάρχει παράθυρο
δεν υπάρχει ούτε πόρτα.

Πέρα... κάπως έτσι θα βγει
μέχρι εκεί...
που το σώμα θ'αχνίσει.