Η τελευταία παράσταση

(Σε αυτόν που φεύγει)

Λαμπάδες αναμμένες
με αναλόγως παράδοξη λάμψη

περιμένουν στο δικό τους ανάστημα
να εξέλθει το σβησμένο κερί
απ'την κύρια πόρτα...

Κι όταν φτάνει η ώρα εκείνη
που μακραίνει η πομπή
στη στερνή την οδό

κι όταν πίσω στο ψυχρό το τσιμέντο
σπάζει για τελευταία φορά
η λευκή πορσελάνη...

ούτε μία ψυχή δε κάνει τον κόπο
να αργήσει το δρόμο,
ούτε μια σκέψη δε σπαράζει
με τον ήχο της σπάσης...

Απαθής η παράλογη φύση του ανθρώπου
και πιστή μονάχα
στην εφήμερη θέση της...

Έτσι κι αλλιώς η φιέστα σε λίγο τελειώνει
και το κύριο φως
αντιμέτωπο μονάχα με το σκότος της λήθης!