Δίχως

Οι μέρες δύσκολες
τώρα που ο ήλιος είναι μακριά

για το παιδί
που πιάνει τους τοίχους
και μετρά τον ορφανό το χρόνο

δίχως χαμόγελο
στα μελανά τα χείλη

δίχως τα κόκκινα τα ρόδα
να κοκκινίζουνε τα χέρια του

δίχως να έχει τη δύναμη
να ανατρέψουνε τα σχέδια του γίγαντα

δίχως τραγούδια
με στίχους ανάκατα και όνειρα

δίχως μια κουταλιά γλυκό
από σταφύλι ή από βύσσινο

δίχως μια φλόγα ελπίδας
στο τραπέζι με τα πολλά γλυκίσματα

αφού ο ήλιος μακριά
και το νυχτέρι πλησιάζει πάλι!

Άραγε πεθαίνει η αγάπη;

Μπορεί να πεθάνει η αγάπη...

τη στιγμή που ο Χεμώνας δε θα' χει πια χιόνια να παίζει
τη στιγμή που Άνοιξη δε θα' χει πια λουλούδια να δένει...

τη στιγμή που το Θέρος δε θα' χει φως τα κορμιά να ζεσταίνει
τη στιγμή που η Οπώρα δε θα έχει μια ρόγα σταφύλι στα πουλιά να προσφέρει!

Παρέα με την Ελένη

Τούτη την ώρα που βρίσκομαι κοντά στην πηγή της ζωής μου
όλο και πιο πολύ ζητώ να φανεί μια λάμψη
- παρηγοριά στου ανθρώπου το κακό -

Κι όσο περνά η ώρα
τόσο και πιο πολύ ζητώ...
καθώς και το μυαλό και το κορμί
χάνεται μέσα σε μία αίσθηση απόλυτης σιωπής

Η γοητεία η παλιά έχει κι αυτή μείνει ακίνητη
λίγο πιο πριν από την κόρη του ματιού
λες και της κλείσανε το δρόμο
κάποιοι απεργοί της νόησης...

Για μια στιγμή υπάρχει ανησυχία
τα χέρια προσπαθούν να απλώσουν μια ανάγκη
τα πόδια γυρεύουν ν' ακολουθήσουν μονοπάτια της συνήθειας
τα χείλη να φιλήσουν, να αρθρώσουν την αγάπη
τα μάτια ψάχνουν δύναμη για να εκφράσουν τον πόθο
κι η ψυχή να βρει το δρόμο της....

Μα δυστυχώς όλα γυρνάνε πάλι πίσω...
τα χέρια δένουν σε μπουνιές
τα πόδια μένουνε δεμένα
τα χείλη ρίχνουν την αμπάρα της αργίας
και η ματιά επιμένει καρφωμένη
καθώς είναι χαμένη πια η χαρά της άλλοτε ζεστής συνάντησης.

Τούτη την ώρα που αγγίζω με τα χέρια την καρδιά της
όλο και πιο πολύ ζητώ να βγει απ' το σώμα η ψυχή
- γαλήνη στον ανθρώπινο τον πόνο -