Με τις έγνοιες παρέα...

(Στην Ελένη)

Με τις έγνοιες παρέα στα χέρια
ανεβαίνω και πάλι στο δικό σου επίπεδο...
να σε βρω
και να νιώσω πιο ήρεμα_

με πληγώνει και πάλι το χάος.....
- που απλώνουν τα μάτια σου

με φοβίζει ξανά...
- που δεν έχω κοντά τη ματιά σου.

Κουλουριάζομαι
και μπαίνω...
να ψηθώ μες το στέρνο σου
να νιώσω εκεί ζεστασιά
να φουσκώσω_

με τρομάζει ξανά...
- που δεν έχω κοντά τη λαλιά σου

με τραντάζει και πάλι το κενό...
- που γεμίζει το στόμα σου.

- Η σιωπή παίζει παιχνίδια
ορίζει το χρόνο αλλιώτικα...

Επιστρέφω...
με μπατζάκια κοντά
με τα γόνατα κόκκινα...
περιμένω
ένα χάδι,
ένα λόγο,
ένα μάλωμα...

_μα και πάλι σιωπή....

_ η φωνή ούτε άχνα_
_ η ματιά ούτε σπίθα_

δε βγάζουν....

με τα μάτια κλειστά
μένω απλά εκεί...
στη ζεστή μου φωλιά _

απολαμβάνω για μια ακόμα φορά
το χρου χρου της ψυχής
το τικ τακ, τικ τακ της καρδιάς
........
ηρεμώ.... ηρεμώ....

δυναμώνω_

κι ας οι έγνοιες βαραίνουν
- ακόμα -
τις χούφτες μου.