Εμπιστεύσου!

Είναι ένας χώρος που όλα
κρατάνε το φως σε κρυφές κόγχες

και δεν υπάρχει περίπτωση
να το ανακαλύψεις.

Κάθε φορά που πλησιάζεις σε μία από αυτές,
εκείνο έχει τρυπήσει τα τούβλα
του τοίχου
κι έχει βρει καταφύγιο σε άλλη γωνία.

Κι εσύ
- γιατί έτσι έχεις μάθει -
απ' την αρχή ξεκινάς νέο κυνηγητό,

πιστεύοντας ότι κάπου θα το στριμώξεις

και θα πάρεις τη λάμψη του
να την ρίξεις στα δικά σου όνειρα
να την προσφέρεις στις δικές σου ανάγκες....

Ο κύκλος για μια φορά επανέρχεται
και το βλέπεις -
στην πρώτη καθοριστική του στροφή - .

Δεν μπορείς - όμως - να κερδίσεις.

Αυτό το φως που κυνηγάς
δεν πιάνεται,
έχει τον τρόπο να ξεγλιστράει,
έχει τη δύναμη να ξεγελάει,
έχει το προνόμιο να υποτάσσει.

Ξέρει πολύ καλά
ότι εσύ είσαι πιο κοντά στο σκοτάδι
κι ότι εκείνο είναι το καταφύγιο σου.

Απ' την πρώτη στιγμή που έλαμψε
- το ξέρεις ότι το ξέρει -

Μην κυνηγάς το φως στις γωνίες
και τις κόγχες...

Εμπιστεύσου το φως
και ανάμενε!

O λύκος

Στου κρεβατιού σου το δεξί ποδάρι,

εκεί που γέρνει του μυαλού σου το δοξάρι

έχει από λύκου πάτημα μέγα σημάδι 

σαν βγήκε λάθρα από ενός μύθου το υφάδι.

Τώρα αδιάφορα στην κάμαρα γυρνάς 

και τα ουρλιαχτά του λύκου πώς τολμάς, 

να λες πως δε γνωρίζεις, δε σε νοιάζουν,

και με τραγούδια της γιαγιάς πως μοιάζουν.

Μα βλέπεις πως κουνιέται η κουρτίνα 

και του κακού δεν νιώθεις την ακτίνα;

Σε πλησιάζει αργά, από πίσω, σιωπηλά,

σου αναδεύει με τα χνώτα τα μαλλιά,

και σ' απειλεί πως τώρα θα σε φάει

με μια χαψιά στον Άδη θα σε πάει.

Ψίθυρος έγινες και κόκκος από σκόνη,

ένα ασήμαντο κουρέλι από σεντόνι

που το ουρλιαχτό του λύκου με μανία

το ξέσκισε και τρώει με λαιμαργία!

Είναι ο φόβος ή ο όρκος της σιωπής 

που ούτε «βοήθεια» δε σ' άφησε να πεις;