To δέντρο

Είναι ένα δέντρο
Που στέκεται έξω απ’ το παράθυρό μου
Έχει τις ρίζες του για τα καλά μέσα στο χώμα

Το βλέπω πολύ καιρό
Να προσπαθεί να κρατήσει τα φύλλα του
Έστω και ξεραμένα απ’ το βοριά που τα θερίζει

Κάθε πρωί
Μετρώ τα φύλλα του
Και όλο λιγότερα τα βρίσκω

Πριν ένα μήνα
Τα είχα μετρήσει και τά’ χα βγάλει δέκα

Πριν μια βδομάδα
Πάλι τα μέτρησα κι ήταν μονάχα τρία

Ξέρω ότι κάποιο πρωινό
Θα βγω και δε θα δω κανένα

Μα αυτό που με φοβίζει πιότερο
Είναι που δε θα έχω να πω στο δέντρο κάτι.

Σαν παιδί... και σαν άντρας...

Πάντα άκουγα... Σπάνια κοιτούσα...
Πάντα έγραφα... Σπάνια μιλούσα...

Αφουγκράσματα με το βλέμμα χαμηλό!
Στης πέννας το γύρισμα,ο λόγος βουβός!

Ένα παιδί ... κρεμασμένο στον ήλιο,
σώμα που ποθούσαν πολύ στης βροχής το ταξίδι,
ιδρώτας που τραβούσε τα όρνια στου αγέρα το πέταγμα,
ψυχή που την είχανε πνίξει!

Πάντα ακούω... και πάντα κοιτάζω...
Πάντα γράφω... και τώρα μιλάω...

Ακούσματα με τα μάτια ανοιχτά!
Στων γραμμάτων το άπλωμα, το στόμα ένας χείμαρρος!

Ένας άνδρας ... στο άρμα του Ήλιου,
σώμα πού’ χει βγάλει φτερά στις σταγόνες που πέφτουν,
δάκρυ που διώχνει τα τέρατα στου ανέμου το φύσημα,
ψυχή που γλεντάει!

Δυο όμορφα παιδιά

Δύο όμορφα παιδιά
περπάτησαν ξυπόλητα στην άκρη της σελήνης
Μίλησε το παιχνίδι… στο χέρι ένα σακούλι καραμέλες!

To ένα
βγήκε με όρεξη στου θερισμού τ’ αλώνι
Μίλησε το δρεπάνι κι ένα δεμάτι από στάχυα!

Το άλλο
έπλυνε το μαντήλι του στην όχθη του Βοσπόρου
Μίλησε η λάμψη και μια χούφτα από αχτίδες!

Πρώτη φορά...
που ο λόγος φάνταζε φτωχός και όχι απαραίτητος!

και τα μυαλά στα κάγκελα....

(Στην Ιωάννα)

Είναι η στιγμή
- που θέλει -
να στάζει
όλες τις σκέψεις μες το σώμα
να νιώθει
ν’ αδειάζει το μυαλό
να κυλά
με ορμή μέσα στο φάρυγγα
να σπάει
η φλέβα των ματιών σαν φεύγει η φωτεινή αχτίδα.

Είναι η στιγμή
- που θέλει -
να γεύεται
το σώμα τη σκέψη τη βαθιά
να νιώθει
να γεμίζει ο νους
να χορταίνει
με πάθος το άδειο το στομάχι
ν’ ανοίγει
η θύρα των ματιών σαν φτάνει η δυνατή αχτίδα.