Μετά τη σιωπή...

Μπροστά στο τελευταίο Ταξίδι ...
...σιωπή....
το μαντήλι γίνεται σεντόνι
για να μαζέψει τον πόνο...
το αίμα στην καρδιά στάσιμο
κι όλο το σώμα παγώνει ...
...σιωπή....
κι ένα σφύξιμο στα άκρα...
...σιωπή...
για λίγο ακόμα...
γιατί σε λίγο...
το ταξίδι αρχίζει
και
μια κραυγή έρχεται...
ανεβαίνει...
σπάει τα σφιγμένα δόντια...
τρυπάει τους τοίχους
και τρέχει...
τρέχει στους δρόμους
και ψάχνει ανάμεσα στους ανθρώπους
που βγαίνουν αυθόρμητα
και ζητάνε
ένα κομμάτι δικαιοσύνης...
μια μπουκιά αλήθειας...
μια γουλιά ασφάλειας...
για να σπάσουν το μαύρο του φόβου
για να δείξουν ότι υπάρχει ελπίδα.

Ο Λαβύρινθος

.....................

'Αθικτοι και ακμαίοι
αμετάβλητοι στο χρόνο, ολόιδιοι
και ο Λαβύρινθος
και ο Μινώταυρος με το κεφάλι το απάνθρωπο...

Κι οι νέοι όλοι μαζί
γυμνοί μέχρι τ' αφάλι
περνούν κάθε ηλιοβασίλεμα την πέτρινη την πύλη...

Και στην πορεία τους αυτή στην μαύρη τύχη
στενάζουν πίσω τους πολλές ψυχές...

- κι ο χρόνος στάσιμος -
σαν ο Θησεάς αιώνια νήπιο μένει στην Τροιζήνα
και σαν ο σκώρος κατατρώει την κλωστή απ' το κουβάρι...

Κάθε που βγαίνει ο ήλιος
όλο και πιο πολλά νεκρά κορμιά μετράω
όλο και πιο πολλά κρανία τις γωνίες...

Τα μαύρα πανιά τον ουρανό της θάλασσας πληγώνουν
το μεγαλείο της Αθήνας αμαυρώνουν
κι ο καυχησιάρης βασιλιάς γελάει ακόμα....