Παράλειψη

Έχτισα σπίτι δίπατο
Για των ονείρων μου την κάλυψη
Κι είδα στου τέλους την αρχή

Μια τρομερή παράλειψη.

Είχα δωμάτια πολλά
Για όλων των πόθων την κατάληξη
Μα στου διαδρόμου την αρχή

Μια τρομερή παράλειψη.

Είχα στους τοίχους ζωγραφιές
Για των ματιών μου την ανάληψη
Μα στης κάτω σάλας τις γωνιές

Μια τρομερή παράλειψη.

Έχτισα σπίτι δίπατο
Για του μυαλού μου την κατάληψη
Μα δίχως πόρτα και παράθυρα,

Τι τρομερή παράλειψη!

Θα σου χαρίσω

Θα σου χαρίσω μια σπηλιά...
να μπεις εκεί να γαληνέψεις,
μια μπλούζα μου χωρίς κουμπιά
να την φοράς και να με έχεις.

Μία ματιά θα δώσω στην ματιά σου...
να' χεις το βράδυ συντροφιά σου,
κι ένα χαρτάκι με δυο λέξεις
να τις διαβάζεις και να τρέχεις.

Θα σου χαρίσω μία σφαίρα...
να μπεις, να μάθεις ν' αγαπάς,
το αίμα μου νερό σου κάθε μέρα
να πίνεις και να ξεδιψάς.

Μια αγκαλιά στην αγκαλιά σου...
να'χεις το βράδυ συντροφιά σου,
και μια κασέτα με δυο νότες
να τις ακούς, ν'αλλάζεις ρότες.

Θα σου χαρίσω μία πόρτα...
να μπεις, να πάρεις ό,τι θέλεις,
το νου μου, να σε πάει βόλτα
να δεις τον κόσμο, όπως τον μέλλεις.

Μία καρδιά μες την καρδιά σου...
να'χεις το βράδυ συντροφιά σου,
και ένα όραμα για μια ζωή
που θα'μαστε πάντα μαζί!

Α.....Ω

Ανάλαφρα
Βουτά,
Γεμάτος
Δακτυλίδια,
Ελπίζει,
Ζητά
Ηδονικά
Θροῑσματα,
Ίσια
Κοιτάζει,
Λουλούδια
Μαζεύει,
Να
Ξανανοίξει
Ο
Πράσινος
Ροδώνας,
Σαν
Τα
Ύψιστα
Φωνήματα
Χαρίζουν
Ψιθύρους
Ώμορφους.

Αναδύεται
Βίαια,
Γυμνός
Διδαγμάτων,
Επικίνδυνο
Ζύγωμα
Ηβικών
Θυμάτων
Ικετεύοντας
Και
Λαλήματα
Μοντέρνων
Νόμων,
Ξενχά
Ό τι
Περπάτησε
Ροδοπατώντας,
Σίγουρος
Τρέχει,
Υπολογίζοντας
Φώτα
Χρυσά,
Ψεύτικες
Ώρες.

Αντάρα
Βαδίζει,
Γιατί
Διαλύουν
Εχθρικοί
Ζευγολάτες
Ηλιακά
Θέλγητρα,
Ισκιάζουν
Κατάβαθα
Λινάρια,
Μελίσσια
Νεκρώνουν,
Ξεραίνουν
Όρη,
Πευκώνες
Ρημάζουν
Στο
Τέλεμα
Ύμνων
Φιλικών
Χωρίς
Ψυχές
Ωραίες.

Αλόγιστα
Βακχεύεται,
Γυρνά
Διπλά,
Εκλιπαρεί
Ζεστή
Ηδονή,
Θλιμμένος
Ικέτης
Καρδιάς
Λιονταρίσιας,
Με
Νερά
Ξανά,
Όπως
Παλιά,
Ραντίζει
Στρώματα,
Τραγουδάει
Υμέναιους,
Φιλάει
Χείλη,
Ψελίζει
Ωδές.

Π...... Α..... Ζ.. Λ....

Πέρασαν
Άνεμος
Γοργής
Ερημιάς,
Ρυάκια
Επιθανάτιων
Στεγνών

Αχτίδων,
Νεκρά
Άτομα
Στασίμων
Εκδαρμένων
Σωμάτων.

Ζωντάνεψαν
Ώριμες
Ημέρες,

Λαμπρές
Ευχάριστες
Πορείες
Ρυθμικών
Ονειρικών
Υποσχέσεων.

Όλα στη μέση

Όλα στη μέση...
όλα στα δύο...
όλα, όπως πάντα... χαμένα...
στα δύο το πρόσωπο...
ένα μάτι από' δω
ένα μάτι απ' την άλλη...

και ο χρόνος γυμνός να κοιτάζει.

Τι του αρέσει να βλέπει...
σαν τσακίζεται ο νους απ' τη μια...
σαν σκορπάει το αίμα απ' την άλλη;

και μια έγνοια
που χάνει το δρόμο...
απ' τη μια κι απ' την άλλη.

Όλα στη μέση...
κι απ' τη μια κι απ' την άλλη...
και στη μέση μια δύναμη ισχνή!

Στης ανάγκης το κάλεσμα

Μια φωνή...
μια ανάσα...
μια ματιά...
ένα άγγιγμα...

τι πιο πολύτιμο άραγε,
που να μπορεί να σταθεί στης ανάγκης το κάλεσμα;

... είναι το ωραίο που γεμίζει τον νου
... είναι το υπέροχο που δροσίζει την όψη
... είναι το αληθινό που λυτρώνει το πνεύμα
... είναι το γλυκό που χορταίνει το "εγώ"

και το κάνει να μην τρέμει το χέρι του
να μην κλαίει κι ας είναι σκοτάδι τριγύρω.

Το όνειρο πια... μια καταχνιά...

Πάνω στην κόψη ενός ονείρου
το άπειρο γίνεται προέκτασή του
δύο μάτια με μια ματιά μου γνέφουν
και τρέφουν το άγουρο μυαλό
που βρέθηκε μπροστά μου.

Τα χέρια απλώνονται
θέλουν να αγγίξουν
να τραβήξουν κοντά το άπειρο
στην αγκαλιά να κλείσουν
με λόγια πλάνα να πνίξουν.

Απ'το στόμα
μέλι στάζει στο γυμνό μου το σώμα
που λουφάζει και ουρλιάζει
σαν η κόψη του ονείρου
περνά και το λαιμό μου ξυρίξει.

Τα μάτια περνάνε απ'την άλλη
τα χέρια τον αέρα διπλώνουν
σβήνουν τα αστέρια
και τα λόγια σκορπίζουν
πάνω στο μέλι που πήζει.

Το όνειρο πια... μια καταχνιά...