Πάνω στην κόψη ενός ονείρου
το άπειρο γίνεται προέκτασή του
δύο μάτια με μια ματιά μου γνέφουν
και τρέφουν το άγουρο μυαλό
που βρέθηκε μπροστά μου.
Τα χέρια απλώνονται
θέλουν να αγγίξουν
να τραβήξουν κοντά το άπειρο
στην αγκαλιά να κλείσουν
με λόγια πλάνα να πνίξουν.
Απ'το στόμα
μέλι στάζει στο γυμνό μου το σώμα
που λουφάζει και ουρλιάζει
σαν η κόψη του ονείρου
περνά και το λαιμό μου ξυρίξει.
Τα μάτια περνάνε απ'την άλλη
τα χέρια τον αέρα διπλώνουν
σβήνουν τα αστέρια
και τα λόγια σκορπίζουν
πάνω στο μέλι που πήζει.
Το όνειρο πια... μια καταχνιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου