Σε αιώνιο κελί

Είναι ήδη χαράματα...
στα χαλάσματα
κοντεύει ο δρόμος

στου κόσμου το κέντρο...
το δέντρο
που ανθίζει η μούχλα

Ο άνθρωπος με σχισμένα τα ρούχα
πού' χα
δει να μαζεύει σκουπίδια

κατεβαίνει με ορθό το κεφάλι
και οι άλλοι
του χτυπάν παλαμάκια।

Μια φωνή τους μιλά δυνατά...
μακριά
όμως αυτοί, δεν ακούνε

απομένει πνιχτό αναφιλητό
και στα δυό
την ανάσα του κόβει!

Μένει εν τέλει μέ μένα
και ραμμένα
της καρδιάς του τα φύλλα

στις παλάμες λίγο κόκκινο αίμα
κι ένα στέμμα
στο χώμα!

Τα χείλη δεν μπορούν να γελάσουν
να κεράσουν
δυο φιλιά δεν μπορούν!

Στο περήφανο μάτι
μ' ένα άτι
η απόγνωση ψάχνει να μπει...

να θρονιάσει εκεί
και εκεί
να χρονίσει

και μαζί της η λήθη
που τα πλήθη
κρατά σε αιώνιο κελί!