Μονάχος

Απομένω στο χώρο...

μονάχος

κι αποδιώχνω της ψυχής μου το άγχος!

Η ζωή μου δεν βρίσκει πια νόημα
στα αυτιά μου φωλιάζει ένα άπνοο θρόισμα.

Βυθίζω στο πέλαγος την τύχη...

μονάχος

στα μάτια δακρύζουν οι παλιοί μου οι στίχοι!

Η μοίρα βαραίνει με τα μαύρα της ρούχα
κι οι εικόνες στους απαίσιους δρόμους πού'χα.

Γκρεμίζω ό,τι με θέλει σε μέτρα...

μονάχος

και τα χέρια μου έγιναν σκληρά σαν την πέτρα!

Το βήμα γυρίζει, αλλού με πηγαίνει
κι ο αγέρας βοηθός, σ' άλλα μέρη με σέρνει.

Διπλώνω τα λευκά μου ενδύματα...

μονάχος

τα πόδια γυμνά μπρος στα τριάντα μου κύματα!

Η σάρκα δε θέλει πια να ιδρώνει
και οι μέρες μονομιάς εγίνηκαν χρόνοι.