Έρμη Ψυχή

Έρμη Ψυχή
πώς σε κατάντησαν....

γυμνή στους δρόμους βγαίνεις
και συργιανάς

να βρεις
σώμα γερό να σ' αγκαλιάσει...

φωνάζεις στο κενό
κι η ηχώ σου χάνεται,
γιατί δεν έχει τοίχο ν' ακουμπήσει,

να ξαποστάσει,
να ηρεμήσει....

γυρνάς, όλο γυρνάς,
συναίσθημα δεν έχεις να προσφέρεις

απλώνεις μόνο τα φελιά
της άμοιρης ζωής σου

και η ματιά σου είναι υγρή...

είναι ο κόσμος σου μικρός,
και τ' όνειρό σου κούφιο

- ανάθεμα στους αίτιους -

του ρούφηξαν  την ψίχα!