Διπλή ατυχία

Σε δρόμους
αναζητώ τα ίχνη των πελμάτων σου
και στον αγέρα ψάχνω
να βρω το άρωμά σου....
το βήμα μου έξω απ' το σπίτι σου με φέρνει
δυο συλλαβές ονόματος
το στόμα μου ψελλίζει....

Μα δεν ανοίγει η πόρτα
τα γόνατα λυγίζουν
κι ο χτύπος της καρδιάς αντανακλά στο τζάμι....
τα χείλη ξεραίνονται
και η ματιά τρυπάει το ξύλο....

Το σώμα γίνεται ομίχλη
και χώνεται μέσα στους πόρους
απλώνεται στο χώρο και σε πνίγει....

Τρέχεις σε κάθε γωνιά
και το μαζεύεις....
Κομμάτι, κομμάτι το δένεις σαν παζλ
πάνω στο στρώμα....
γίνεται πάλι αρρενωπό που στάζει νιάτα....

Τα μάτια σου τρελαίνονται
και η ψυχή σου πια χορεύει
σαν το θωρείς σφαχτάρι στο βωμό σου....

Τρέχεις κι ανοίγεις....
μα είναι αργά....

έχω χαθεί
μαζί με το όνομά σου!

Εσένα

Ψάχνω μες τα συρτάρια μου
και μέσα βρίσκω εσένα,

δένω γύρω τα χέρια μου
και αγκαλιάζω εσένα,

αγγίζω τις παλάμες μου
πάλι χαϊδεύω εσένα.

Εσένα που μ' αγάπησες,
εσένα που αγαπάω,

εσένα που με ένιωσες,
εσένα που πονάω!

Κλείνω πάλι τα μάτια μου
και μπρος βρίσκω εσένα,

στη μοναξιά μου χώνομαι
και σκέφτομαι εσένα,

βγαίνω βόλτα στο όνειρο
και βλέπω πάλι εσένα.

Εσένα που με φίλησες,
εσένα που φιλάω,

εσένα που με πίστεψες,
εσένα που τιμάω!

Σε κατάλευκο φόντο

Στο φως 

οι κόρες των ματιών

κι ο τρόπος 

ψάχνει να βρει ν' ακουμπήσει στη σκέψη

για ένα πανέρι 

που ξεχειλίζει λευκές αναμνήσεις

λουφαγμένες 

σε φτερά περιστεριού.

Το βήμα 

δεμένο καλά πάνω στη γη

τον τόπο 

που γύρισε κάποτε θέλει και πάλι να βρει

για το άσπρο πουκάμισο 

που χαϊδεύει ομόχρωμα αισθήματα

ποτισμένο 

σε ποτήρια με ρούμι.

Σ' ένα ντο κι ένα σι

τα χείλη της νιότης σκαλώνουν

τον χρόνο

που πέρασε αναζητάει πίσω να έρθει

για το όνειρο κείνο

που φουσκώνει από όμορφα λόγια 

καρφωμένο σαν τάμα 

σε κάτασπρο σύννεφο.