Η πανήγυρις

Ο χώρος ήτον ανοικτός, * λόγω φυλλοβολίας

Και ο χειμών ήτο γλυκύς * μετά πολλής ευδίας.

Είδα κ’ εφέρασιν σκαμνιά, * οι κόμητες να κάτσουν,
Ομάδιν και οι αυλικοί, * γλυκά για να χορτάσουν.

Διαβαστικά ειπώθηκαν * κ΄ η κόμισσα κανύζει,
Οκαί αρχίση ο χορός, * όπως αυτή ορίζει.

Κι εις μέσον εκαθίζετο, * απάσης αφεντίας
Και κατουμίζουσα επαρκώς * δίδει παραγγελίας.

Κ΄ εδώκασιν τα βούκινα * και τα παιγνίδια ΄παίξαν
Κ΄ ο κόσμος εσταμάτησαν * ως είδαν κ΄ εδιαλέξαν.

Εκεί ΄δα νέους και λυγερές, * άνδρες και παλληκάρια
Ωγιά να στήσουν ορχησιά * και καταλόι αράδα.

Κι οι υποταγές εσπούδαζον * προς πάσα οικονομίαν,
Μα οι κόμητες είχον τον νου * εις τη δική τους χρείαν.

Κι ενώ οι νέοι ηγάλλουντο * κι οι κόρες εγελούσαν,
μετά μεγίστης χάριτος * εις τον χορόν κρατούσαν,

Η αφεντιά τούς άπειχε * και μόνο συντυχούσε
Κι ο λογισμός της μίσευγε, * τον δρόμο εστοχούσε.

Οκαί σαν έσωνε ο χορός, * δ’ εσηκώναν τ΄ ομμμάτιν
Αλλ΄εις του κόσμου το ένταλμα,* ορέγοντο εις μάτην.

Πολύθλιβος η ομάδα τους, * περίλυπος κι η σκόλη,
Όντε πλεοτέριν θέλουσι, * να τους θαυμάζουν όλοι.

Ογόι, κόσμε, δε θωρείς * πως σένανε κομπώνουν,
Και την υπεριψία τους * θέλουσιν να πιστώνουν;