Κι ύστερα;

Μέσα όμως σε κείνο το λήθαργο
ψάχνω να' βρω τρόπους
να κινήσω τις ώρες τις αργόστροφες
που έχουν αδέλφι τον άνεμο
και τον αφήνουν
να φτάνει ψυχρός στο κρεβάτι μου
να παιδέψει το σώμα το έφηβο
που σαν ψάρι σπαρταράει έξω απ' το αλμυρό το νερό...

ένω ένα τσούρμο γυναίκες απλώνουν τα χέρια τους
και σα μάγισσες με ποτίζουν τα πικρά τους βοτάνια
και δε μ' αφήνουν
να χαρώ τη χαρά των ονείρων
να ζητήσω τη μοίρα
που κρατάνε ραμμένη
μες το ίδιο το σώμα μου.

Τελικά όλα είναι επικίνδυνα
- την ώρα -
που τα πουλιά μου σταματούν τα τρελά τους παιχνίδια
που η θάλασσά μου χάνει το γαλάζιο της χρώμα

κι ένα όνειρο πάλι φρικτό σκαλώνει στα βλέφαρα
και σιγά σιγά τρυπάει το μέτωπο,
για να βρει τη φωλιά στο μυαλό μου τ' αδύναμο
και να γεμίσει την ψυχή με τρόμο
για το "κι ύστερα;"