Τα νοτισμένα ρούχα...

Από μικρός είχα μια αδυναμία στις σταγόνες της βροχής...
στην ίδια τη βροχή!
Πάντα κρυφά από όλους,
όταν τα σύννεφα μαζεύονταν στον ουρανό και όλα έδειχναν ότι θα βρέξει,
έβρισκα κάποια δικαιολογία για να βγω στην αυλή του σπιτιού...
είτε για να φέρω ξύλα για το τζάκι,
είτε για να πάω μέχρι την αποθήκη και να γεμίσω τη μπουκάλα λάδι,
είτε να πάω λίγο ψωμί στο σκυλί...
Και περίμενα πάντα την πρώτα σταγόνα να στάξει στο παράθυρο της κουζίνας....
και τότε έβγαινα τρέχοντας...
με το κεφάλι ψηλά, ώστε οι σταγόνες να με χτυπάνε στο μέτωπο...
κατευθείαν μέσα στο μυαλό μου,
ανάμεσα στα δυο μου μάτια...
Τι όμορφα τα χρόνια εκείνα....
τι όμορφες βροχές... αθώες βροχές...

Μέρες τώρα βρέχει... βρέχει πολύ!
Κι εγώ στέκομαι που και που κάτω από κάποιο στέγαστρο
και κοιτάζω τη βροχή, καθώς πέφτει....
άλλοτε αθόρυβη και ήρεμη,
άλλοτε ηχηρή και άγρια....
μα τώρα πια δεν βγαίνω μπροστά της....
τη φοβάμαι!
Απλά....
αρκούμαι στα νοτισμένα ρούχα μου!