Δυο φίλοι γλάροι

Ένας γλάρος με μαχαίρι φτερό
σχίζει το χρόνο
και πνοή προσφέρει στον άχρωμο ήλιο...

ένας άλλος κρατά αγκαλιά
τον άχρονο πόνο
και με στίχους στεριώνει έναν ύμνο.


Μία πτήση φτερών στον αγέρα
χαμένη στο χθες
το γεμίζει απόλυτη ομίχλη...

μία άλλη σε ένα σχήμα σταυρού
στο κάθε του "θες"
συντροφιά του κάποιοι ξέπνοοι στίχοι.


Μια ματιά βουτάει με πάθος
στου βυθού το σκοτάδι
την πείνα με ψάρι χορταίνει...

μία άλλη φοβάται το δρόμο να πάρει
που χαράζει η αστραπή
όπου είναι λουφάζει και μένει.

Στην αποθήκη της μνήμης

Το νευρικό τρεμούλιασμα του απαλού κορμιού

Το ανήσυχο βλέμμα των αστραφτερών ματιών

Το βιαστικό φιλί των υγρών χειλιών...

όλα πια μαζεμένα στην σκοτεινή αποθήκη της Μνήμης

σχεδιάζουν τώρα πια εδώ κι εκεί

στης μάντρας τα κάτασπρα τούβλα

σκιές γνώριμες παλιές

από κάθε νυχτέρι...

...σε μια έμμονη Ιδέα!

Ανοίγω την πόρτα και Βγαίνω στο δρόμο

Γυρίζω το βλέμμα και Διπλώνω τ' αστέρια

Ελπίζω στα μάτια μου και Ζυγίζω το δάκρυ

Ηδονίζω το φεγγάρι και Θαμπώνω τα σύννεφα

Ικετεύω την καρδιά μου και Κολακεύω το πνεύμα μου

Λησμονάω τα πάθη μου και Μαλακώνω το ινάτι μου,

Ναυτολογώ τα λόγια μου και Ξανάρχομαι μέσα.

Ορκίζω τις σκέψεις μου και Πουλάω τους ανύπαρκτους.

Ριζοβολάω στα πόδια μου και Σχίζω πια τα ρούχα μου.

Τραβάω τις σάρκες μου κι Υφαίνω τα νιόνειρα.

Φωνάζω σε μένα και Χαϊδεύω τα μαλλιά του καθρέφτη.

Ψυχώνω το αίμα μου κι Ωριμάζω... σε μια έμμονη Ιδέα!

Ω ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΣΥ!

Ω ριμάζω σαν κόκκινο μήλο στο δέντρο της ποίησης

Θ ωπεύω τις αγιασμένες στιγμές της ακμής,
Ε λπίδα σα γεμίζω για αύριο,
Ε υχές σαν σκορπίζω στο μεγάλο ποτάμι.

Μ ε πλουτίζει κάθα αέρινη κίνηση,
Ό ταν στρέφει και φυσά στο μυαλό μου.
Υ ψηλούς στόχους ψημένους στο χέρι

Ε πιδίδω στην αφή της δικής μου της θέλησης.
Σ τεριώνω περισσότερα άξια δώματα πια
Υ ποσχέσεων, καταπράσινων λογων μου.