Χάνομαι και κλαίω

Χάνομαι
στο κλείσιμο των ματιών μου
και κλαίω
στο άνοιγμα του νου μου...

όταν τα φύλλα αλλάζουν χρώμα
κι όταν τα νερά πέφτουν στο χώμα.

Χάνομαι και κλαίω...

όταν κι εσύ
- μικρό μου χελιδόνι -
παίρνεις το δρόμο για τη ζεστή σου χώρα
και μ' αφήνεις γυμνό
- δίχως γράμματα
και μ' αφήνεις φτωχό
- δίχως νοήματα. 

Εμείς και τα πανιά μας

Τότε
η ζωή μας πανί κατάλευκο
και μεις μια όμορφη παρέα!

Μαζί τρέχαμε στις καταπράσινες πλαγιές
- έχοντας στο στόμα όμορφα τραγούδια -

Μαζί κάναμε επιθέσεις σε φανταστικούς εχθρούς

Μαζί εξερευνούσαμε τις θολωτές σπηλιές στου ποταμού τις όχθες

Μαζί κι επιδρομές στους κήπους με τα φρούτα...

Τώρα - όμως -
η ζωή μας πανί με χρώματα πολλά
και μεις μια παρέα χαμένη!

Μήπως φταίμε εμείς και τα πανιά μας;

Αλλά γιατί άλλωστε,

...να φταίνε τα όμορφα τραγούδια;
Αυτά είναι όπως τότε
- μόνο που εμείς αλλάξαμε φωνές -
και είναι αδύνατον να τα τραγουδήσουμε - πια!

...να φταίνε οι φανταστικοί εχθροί;
Αυτοί είναι όπως τότε
- μόνο που εμείς αλλάξαμε παιχνίδια -
και είναι αδύνατον να τα παίξουμε - πια!

...να φταίνε οι θολωτές σπηλιές;
Αυτές είναι όπως τότε
- μόνο που εμείς αλλάξαμε ανάστημα -
και είναι αδύνατον να χωρέσουμε μέσα τους - πια!

...να φταίνε τα φρούτα των κήπων;
Αυτά είναι όπως τότε
- μόνο που εμείς αλλάξαμε γεύσεις -
και είναι αδύνατον να τα γευτούμε - πια!

Τελικά....
εμείς φταίμε και τα χρωματιστά πανιά μας!

Να' σαι καλά!

Κι αν μετά απ' αυτά που διάβασες
δε μ' αγαπάς
να' σαι καλά...
Αυτό μου είναι αρκετό...
να' σαι καλά
και η ζωή σου να κυλά κανονικά!

Ίσως καλύτερα να είναι έτσι....

Μ' αυτό που θέλω
- αν έπαψες να μ' αγαπάς -
είναι
να' σαι καλά...
Αυτό για μένα είναι αρκετό...

Μ' ακούς!
να' σαι καλά!

Και πες
πως στο όνειρό σου μια φορά μ' αγάπησες...

Γιατί στα όνειρα έτσι είναι οι αγάπες...
- περαστικές σαν τις ηλιαχτίδες -
- που ανάβουν το πρωί και σβήνουνε το δείλι - 

Σαν γλάρος κι αϊτός

Σαν γλάρος
σχίζω τα κύματα
και βουτώ,
το βυθό να αγγίξω,
να καταφέρω
να ξεπλύνω τα κρίματα
κι ό,τι είμαι ικανός να σου δείξω!

Σαν αϊτός
σχίζω τα σύννεφα
και πετώ,
τα ουράνια να πιάσω,
να καταφέρω
να νιώσω πιο ήρεμα
κι όσο μπορώ σε σένα να μοιάσω! 

Προσπαθεί να γίνει

Κοίτα την ένταση των δικών μου κινήσεων
- γύρω απ' το σώμα -
προσπαθεί να γίνει αποδέκτης
- απ' το δικό σου χρώμα - .

Νιώσε τη δίψα των δικών μου ματιών
- μπροστά στη ματιά -
προσπαθεί να γίνει ληστής
- για τη δική σου αγκαλιά - .

Κοίτα και νιώσε τη σιωπή της δικής μου καρδιάς
- γύρω και μπρος στη μορφή -
προσπαθεί να γίνει ορειβάτης
- για τη δική σου κορφή - . 

Κάτω στην άκρη

Κάτω
στην άκρη

- εκεί
- που η λευκή νεροφίδα αγγίζει απαλά τις φυλλωσιές
- εκεί
- που το βουνό με τη λευκή κορφή κρατά για τα καλά τ' αγέρι

ΤΙΠΟΤΑ άλλο ΠΙΑ
στο μυαλό
παρά μονάχα...

μια κατακόκκινη πηγή
ένα λουλούδι μαύρο
και ένας λύκος που αλυχτά και περιμένει
τη σάρκα της πικρής της μνήμης
να σπαράξει...

- εκεί
- κάτω στην άκρη! 

Το Σκοτάδι και το Φως

Σκοτάδι εσύ
- που σιγοντάρεις τα βήματά μου -
ύπουλε σύμμαχε των καημών
και της αδυναμίας...

Κι εσύ Φως
- που πάντα οδηγείς το βήμα στο κενό -
σκληρέ τιμωρέ των λαθών
και του αμαρτήματος...

Η πλατιά μου θάλασσα

Πλατιά μου θάλασσα
με τα πελώρια κύματά σου
και τα μικρά και τα μεγάλα ψάρια σου,

άλλες φορές τον Ήλιο δέχεσαι
να αγγίξει απαλά
με τη γλυκιά του ζέστη
τα μεγάλα σου κύματα

κι άλλες φορές μπαίνει βαθιά μέσα σου
- εκεί -
- που δεν πατώνει
- που χάνει τη λαμπρότητά του
- που ρόλο δεν έχει πια
αφού τα ψάρια σου όλα πια νεκρά.

Και συ, πλατιά μου θάλασσα,
- εκεί -
πάντα ανοιχτή
όπως η Φύση τ' όρισε
και σου ζητά να μείνεις. 

Πώς;

Πώς φαντάζει ένα τρένο,
όταν δε βρίσκει σταθμό να αράξει;

Πώς μοιάζει ένα καράβι,
που ταξιδεύει σε μόνιμη τρικυμία;

Πώς νιώθει ένα πουλί,
όταν βρίσκει τη φωλιά του χαλασμένη;

Πώς ζει ένα τραγούδι
σαν του πάρουν τα λόγια;

Κάπως έτσι
φαντάζει ο δικός μου ο κόσμος...
κάπως έτσι
και μοιάζει,
και νιώθει,
και ζει!

Το παυσίπονο

Όταν πονάει
- κάποιος -
συνήθως παίρνει ένα παυσίπονο...

Όταν πονάω
- εγώ -
πάντα γράφω....

Επιστροφή

Μπροστά μου οι ίδιες εικόνες...
λερωμένοι δρόμοι
σαβαραλιασμένα λεωφορεία,
φορτωμένα πλοία,
σκυθρωποί άνθρωποι...

μα εγώ
- όπως πάντα πιστός -
στο δικό μου ταξίδι
- εκεί -
ψηλά στον ουρανό
και χωρίς να με φοβίζει κάποια πτώση...

γίνομαι ατίθασο άλογο,
και καλπάζω
σε ζεστά συναισθήματα,
και αγκαλιές όλο φως...

Η επιστροφή πια στο δωμάτιο
μια μαγεία!