Ξέρεις εσύ!

(Στην Ελένη)

Μια ακόμα συνάντηση...

χαμηλώνω στ' αυτί
και  μιλάω...

τώρα πια απάντηση δεν περιμένω...
καμιά
- κι όμως - .

Αργά αργά
η σιωπή αρχίζει ν' ακούγεται
 - την ακούω ... να έρχεται -

μια ανάσα
με χτυπάει και πάλι στο μέτωπο,

μια ίδια ματιά
- κι ας είναι το βλέμμα χαμένο -
με καλεί να ισορροπήσω,

ένα δάκρυ νοτίζει
και πάλι
την κόρη
- σιγά και σταθερά -,

χαμόγελο να' ναι τούτο;
ρωτάω...
μεγαλόφωνα.

Όχι.... κάτι τέτοιες στιγμές,
τις θυμάμαι καλά!

Και τη βλέπω μπροστά μου
και πάλι...
βγαίνει
απ' τον τοίχο,
κρεμιέται
στο δοκάρι της πόρτας,
ξεπηδά
απ' το ακουστικό του τηλεφώνου,
γλιστράει
απ' ένα φάκελο που είχα λάβει...
μια φωνή
γνώριμη και προστατευτική....

"Σιγά και ταπεινά! Τίποτα άλλο! Ξέρεις εσύ!"