Περιμένοντας λίγο φως!

Μέσα στην κάμαρα
οι μέρες και οι νύχτες περνούν

- ανιαρές, ψυχρές, απαίσιες -

Το βλέμμα καρφωμένο μόνιμα στον τοίχο
κι η σκέψη μια δύναμη που σπρώχνει
ν' ανοίξει ένα φεγγίτη
να δει μια αχτίδα να ορμάει μέσα
να δώσει λίγο φως στην κάθε επιθυμία
-  που μαραζώνει στην ψυχή -.

Κι άμα το φως
που μπει αποδειχτεί κι αυτό
ανιαρό,
ψυχρό κι απαίσιο
δε θα πειράξει διόλου,

μιας και η ευχή είναι δεμένη μόνο με την θέα του
και η ζωή δεν ξέρει
ποια είναι η τύχη της!

Εγκλεισμός

Κίνησα και

Βρέθηκα

ανάμεσα στα δέντρα τα ψηλά

του ιερού του δάσους

- εκεί που ζουν οι Σάτυροι, αιώνια δοσμένοι στο ξεφάντωμα και στο χορό - .

Μαζί τους δόθηκα κι εγώ

στον ξέφρενο ρυθμό του Πανικού αυλού.

Στον πρώτο μου χορό

Ήμουνα σύντομος

με το κορμί να ξεχειλίζει τη δική του μουσική.

Μα ο δεύτερος χορός 

κουραστικός

μονότονος

και βαρετός

χωρίς να ευχαριστεί τα μέλη του κορμιού

η φτωχική χορογραφία του.

Ξύπνησα στης αστραπής το χτύπημα

κι είδα πως ήμουνα γυμνός

μέσα απ' τα ρούχα

που φορούσα.

Έτρεξα προς την έξοδο,

μα η κλειδωμένη πόρτα με σταμάτησε, 

ενώ χαχανητά πίσω μου

χτυπούσαν τα αυτιά μου. 

Ο ποιητής κι η Μούσα του

Η Μούσα - μια κουρασμένη κόρη -
σε κουνιστή καρέκλα σωριασμένη
κάτω απ' τον ίσκιο μιας συκιάς.

Χτενίζει αργά τα μακριά μαλλιά της
κι έχει μια όψη σκοτεινή
-  ίδια με τη σκιά του δέντρου -
μα ένα σώμα που το κρατά κρυφά
 ακόμα νέο
- κάτω από ένα αραχνοΰφαντο φουστάνι -
μα κι ένα στήθος τροφαντό
που στάζει φρέσκο γάλα.

Ο ποιητής
πολύ καιρό παιδεύεται
το φύλλωμα του δέντρου ν' αραιώσει
- θέλει πολύ να μπουν μέσα τα χρώματα του ήλιου -
να αλλάξει η όψη μονομιάς,
να λάμψει το σκοτεινό το πρόσωπο,
να οργιάσει η φύση της φιλήδονης της Μούσας,

να τον τραβήξει πάνω της
κι αυτός μέσα στο σώμα της να μπει...
κι ο κόσμος να μυρίσει. 

Η πρώτη αγάπη

Ήρθε κάποια νύχτα αυγουστιάτικη
και την κράτησα,
- γιατί ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν την είχα συναντήσει -
την έζησα,
την ένιωσα
- ήταν το παν - .

Αγνή, όμορφη και θεϊκή
μου πρόσφερε φτερά στα βαριά μου κόκαλα
μου διέλυσε το φόβο των ματιών μου
μου έλυσε τις χούφτες μου
μου έδιωξε τη σκέψη για το τέλος

και μου 'μαθε
να ταξιδεύω στα όνειρά μου
να τρέφομαι απ' το ζεστό το δάκρυ μου
να απλώνω τη ματιά μου στον ορίζοντα
να αγκαλιάζω δίχως φόβο...

και να γελώ
με όλα εκείνα τα παλιά, τα σκοτεινά...

τα αθαύμαστα !

Κινήθηκε ο Κόσμος...

Κινήθηκε ο Κόσμος...
και το σώμα
- τα μέλη του όλα -
πήρε παράξενο ρόλο και βγήκε μπροστά στη σκηνή
- έδωσε εξέλιξη
- προσέφερε δράση
- χάρισε τραγικής ειρωνείας έξαψη
μέχρι τη στιγμή
που ο μόνος θεατής στην πλατεία
δεν ήταν άλλος
παρά το ίδιο το σώμα
- τα μέλη του όλα -
μοιρασμένο στα τόσα καθίσματα!
Ξανα - κινήθηκε ο Κόσμος!

Πριν το όνειρο

Η μνήμη δε με βοηθά καθόλου
κι όλα τούτα δω μέσα

- σ' ένα πέπλο ομίχλης -

προσπαθούν

- με το ζόρι -

να με ντύσουν με άλλα ενδύματα...

την ώρα τούτη

που τρέχει ο χρόνος

μα για μένα οι στιγμές του μικρές δροσοσταλίδες 

στο γυμνό μου το μέτωπο...

που το άρμα του ήλιου περνά

με κουρασμένα από το δρόμο άλογά του

μα για μένα λιγοστή η χρυσόσκονη

στα απλωμένα χέρια μου...

Δραπετεύω

- για μια ακόμα φορά -

στα δικά σου μυστικά δώματα

- σταυρώνω τα χέρια μου
- χουφτιάζω τις δυο μου παλάμες
- και ζητώ να αντέξω
- να σταθώ στα δυο μου αδύνατα πόδια
- να περάσω τις μαύρες φουρτούνες
- να κρατήσω γαλήνη στη λίμνη μου.

Είναι αυτή η σταθερή ανάγκη της ψυχής
που με εξωθεί
να περάσω τα βουνά
και να χαϊδέψω με το βλέμμα τ' αστέρια
που σε λίγο θ' αρχίσουν να φέγγουν...

μέσα στο χαλαρό, νεανικό μου σώμα
που θα χάνεται μέσα στο όνειρο

- για μια ακόμα νύχτα -

περιμένοντας κι απόψε
να φωτιστεί το παν.

Έξω από τούτο το τζάμι...

Έξω από τούτο το τζάμι...

- η ατμόσφαιρα πάντα κρύα και σκοτεινή -

...δε σταματούν να περνάνε

πάνω στους ίδιους υγρούς τοίχους
τα ίδια γυμνά κορμιά

κάτω από τις ίδιες αχνές λάμπες
οι ίδιες ασθενικές σκιές

πίσω από τα φοβισμένα μάτια
η ίδια πνιχτή κραυγή

κι ας εύχομαι κάθε μέρα

ν' αλλάξει το έργο τούτο πράξη!