Πριν το όνειρο

Η μνήμη δε με βοηθά καθόλου
κι όλα τούτα δω μέσα

- σ' ένα πέπλο ομίχλης -

προσπαθούν

- με το ζόρι -

να με ντύσουν με άλλα ενδύματα...

την ώρα τούτη

που τρέχει ο χρόνος

μα για μένα οι στιγμές του μικρές δροσοσταλίδες 

στο γυμνό μου το μέτωπο...

που το άρμα του ήλιου περνά

με κουρασμένα από το δρόμο άλογά του

μα για μένα λιγοστή η χρυσόσκονη

στα απλωμένα χέρια μου...

Δραπετεύω

- για μια ακόμα φορά -

στα δικά σου μυστικά δώματα

- σταυρώνω τα χέρια μου
- χουφτιάζω τις δυο μου παλάμες
- και ζητώ να αντέξω
- να σταθώ στα δυο μου αδύνατα πόδια
- να περάσω τις μαύρες φουρτούνες
- να κρατήσω γαλήνη στη λίμνη μου.

Είναι αυτή η σταθερή ανάγκη της ψυχής
που με εξωθεί
να περάσω τα βουνά
και να χαϊδέψω με το βλέμμα τ' αστέρια
που σε λίγο θ' αρχίσουν να φέγγουν...

μέσα στο χαλαρό, νεανικό μου σώμα
που θα χάνεται μέσα στο όνειρο

- για μια ακόμα νύχτα -

περιμένοντας κι απόψε
να φωτιστεί το παν.