Η ελπίδα κονταίνει

Πολλά τα φώτα που ανάβουν
- στα σπίτια -
λίγα τα πρόσωπα που ξεπροβάλλουν
- στα παράθυρα -

μιας και ο ήλιος αργεί
και το ήθος της πόλης ξεφτίζει.

Τα χρώματα των ρούχων
μπερδεύουν τα σώματα
- η πλέξη των νημάτων σχηματίζει ένα πλέγμα -

μιας και του άστρου το φως δεν αρκεί
και η ελπίδα του κόσμου κονταίνει.

Στο δρόμο δεν υπάρχει ζωή
- μόνο λίγες αφίσες -
που θυμίζουν το πέρασμα όλων
- σ' έναν πόλεμο μόνιμο -

μιας κι ο λόγος μας διχάζει
και το ψέμα και πάλι κρατεί τα ηνία!

Ήλιε μου, σου έρχομαι!

Μια σκιά
μένει πιστή
στη συντροφιά μίας φωτιάς
που καίει χρόνια

και τη χτυπά στον τοίχο
με δύναμη -  που ξέρει
να κρύβει καλά τον ήλιο....

μόνη παρηγοριά
η ποίηση - που απλώνει δρόμους
και - που βοηθά
να αφήνεις
τα πεζά
και τ' αναγκαία...

Ήλιε μου, σου έρχομαι! 

Παράλληλα και κάθετα

Παράλληλα
κατεβαίνω
το δρόμο των κεκοιμημένων
και ζηλεύω
τη μοναξιά τους
καθενός ξεχωριστά...

κι η ζήλια αυτή
όλο και μεγαλώνει
σαν το μάτι μου
περνά πάνω από τα λευκά μάρμαρα.

Κάθετα στέκομαι
μπρος
στο δρόμο των ζωντανών
και λυπάμαι
για την αγάπη τους
καθενός ξεχωριστά...

κι η λύπη μου
όλο και μεγαλώνει
σαν η ψυχή μου
τρέχει ανάμεσα στο σκοτεινό πλήθος.

Μια κίτρινη φωτογραφία

Σε μια κίτρινη πια φωτογραφία
τα μάτια
μπαίνΟΥΝ υγρά
και με βήμα
- αν και δειλό -
αφήνΟΥΝ ίχνη από χρώμα....

Το χέρι αγγίζΕΙ
κι η παλάμη γελΆ
σα νιώθΕΙ
και πάλι τον ώμο που πιάνει
ζεστό...

Δεξιά και πάνω
ένας στίχος
- σκεπασμένος πια με φύλλα που σπάνε -
ωστόσο φωτίζΕΙ το πνεύμα
κι ένα νεύμα ανθίζΕΙ

το κορμί βγάζΕΙ
και πάλι φτερά
για της καρδιάς το πανηγύρι...

Η ελπίδα για όλα
μια κούπα κρασί
- που μοιάζει με το αίμα -

κρατάΕΙ
στο κέντρο της εικόνας
το χρώμα ζωντανό

κι ας κιτρινίζουν όλα τριγύρω...

Αντάρα Μεγάλη

Αντάρα Μεγάλη
στης ψυχής τα κύματα...

καβάλα στην καπνισμένη κάννη
που θέρισε στάχυα
που κλάδεψε πράσινους κλώνους
που στέρησε φωνή και γέλιο...

που έδωσε στον άνθρωπο
πιο σταθερό και σίγουρο
το φόβο....

ότι ο κόσμος
είναι πια εύκολο
να γίνει ένα μουσείο
με αγάλματα γεμάτο
- άνακρα.

- χωρίς καμιά σκέψη -
αμήχανα
το βλέμμα φεύγει
και το κορμί κρυώνει....
γιατί το αίμα του παγώνει....

η αντάρα επιμένει
στης ψυχής τα κύματα...
κι όλο περισσότερο τα φουσκώνει...

Πιάσαμε άμμο βυθού....
αλίμονό μας!