Αντάρα Μεγάλη

Αντάρα Μεγάλη
στης ψυχής τα κύματα...

καβάλα στην καπνισμένη κάννη
που θέρισε στάχυα
που κλάδεψε πράσινους κλώνους
που στέρησε φωνή και γέλιο...

που έδωσε στον άνθρωπο
πιο σταθερό και σίγουρο
το φόβο....

ότι ο κόσμος
είναι πια εύκολο
να γίνει ένα μουσείο
με αγάλματα γεμάτο
- άνακρα.

- χωρίς καμιά σκέψη -
αμήχανα
το βλέμμα φεύγει
και το κορμί κρυώνει....
γιατί το αίμα του παγώνει....

η αντάρα επιμένει
στης ψυχής τα κύματα...
κι όλο περισσότερο τα φουσκώνει...

Πιάσαμε άμμο βυθού....
αλίμονό μας!