Κι ύστερα;

Μέσα όμως σε κείνο το λήθαργο
ψάχνω να' βρω τρόπους
να κινήσω τις ώρες τις αργόστροφες
που έχουν αδέλφι τον άνεμο
και τον αφήνουν
να φτάνει ψυχρός στο κρεβάτι μου
να παιδέψει το σώμα το έφηβο
που σαν ψάρι σπαρταράει έξω απ' το αλμυρό το νερό...

ένω ένα τσούρμο γυναίκες απλώνουν τα χέρια τους
και σα μάγισσες με ποτίζουν τα πικρά τους βοτάνια
και δε μ' αφήνουν
να χαρώ τη χαρά των ονείρων
να ζητήσω τη μοίρα
που κρατάνε ραμμένη
μες το ίδιο το σώμα μου.

Τελικά όλα είναι επικίνδυνα
- την ώρα -
που τα πουλιά μου σταματούν τα τρελά τους παιχνίδια
που η θάλασσά μου χάνει το γαλάζιο της χρώμα

κι ένα όνειρο πάλι φρικτό σκαλώνει στα βλέφαρα
και σιγά σιγά τρυπάει το μέτωπο,
για να βρει τη φωλιά στο μυαλό μου τ' αδύναμο
και να γεμίσει την ψυχή με τρόμο
για το "κι ύστερα;"

Από άλλη οπτική γωνία

Περιπλανιέμαι
ανάμεσα στα ρημαγμένα σπίτια του χωριού μου
που τα δάκρυα των χαμένων ψυχών τους
τα έχει πλημμυρίσει τώρα στη μοναξιά...

Κοντοστέκομαι
μπροστά στα άδεια θρανία ενός μισογκρεμισμένου σχολείου
που κράτησαν απολιθωμένη στην έδρα
τη φωνή του δασκάλου...

στη μέση μιας γέφυρας γεμάτη με κόκκινα μαραμένα ροδοπέταλα
που ρίχτηκαν στην κεφαλή μιας νύμφης
την ώρα που χρόνια πριν την πέταξαν στο βούλιαγκα...

Σταματώ
δίπλα στον ψηλό μαντρότοιχο του κήπου
που κάποτε έκρυβε τον ήλιο απ’ τα μάτια ενός παιδιού
κι ένιωθε ότι έχανε το όνειρο...
μέσα σε μια βάρκα χωρίς κουπιά...
χωρίς πανί...
χωρίς ελπίδα...

Η παρήχηση ενός φόβου

http://users.ilei.sch.gr/vaspapadim/vassilis/timor.swf

Στήσαν σταυρούς
στο σταύρωμα και στόχους

Και κει κρέμασαν
τα κρίματα των κεκριμένων

Σαν τα πουλιά πετάξανε
και πάγωσαν στους πάγους

Και των κεχαρισμένων
ο χρόνος χαραμίστηκε.

Το βάσανο βούιζε βαριά
στο βήμα των βράχων

Και τρόμαξαν
τα τρεχαντήρια των τρελών

Σαν λάλησαν
τα λιανοτράγουδα του ήλιου

Και η ψυχή ψοφίμι,
δίχως ψίχα και ψιχάλα.

Ζαλίστηκαν τα ζάρια
απ’ το πολύ το ζόρισμα

Και το ξεροβόρι ρήμαξε
ξανά πάνω στην ξέρα

Όσες φωτιές κι αν φούντωσαν
μες’ τις φτωχές φωλιές

Το μέλι των μάγων
δε μούλιασε στα μάτια.

Νύχτα νανούρισε
του νου τα νάματα

Με γέλια γλεντήσαν
στο γύρισμα των γλάρων

Δώρο σαν δόθηκε
στου δειλινού το δρόμο

Για τους θνητούς
η θώλος της θαλάσσης.

Θυμάσαι;

Θυμάσαι
που σε μάθαινα να ζεις
τα μυστικά του δάσους;

να μην μπορείς να στερηθείς
τις πινελιές του πάθους...

Θυμάσαι
που σε δίδαξα πως να μασάς
των αθανάτων την τροφή;

και να τρελαίνεσαι να με κερνάς
με της ζωής σου την πνοή...

Θυμάσαι
που σου έμαθα να περπατάς
στου ουρανού τα μονοπάτια;

και να κοιτάς να σταματάς
μπρος μονάχα στα δικά μου μάτια...

Θυμάσαι
που σου έδειξα πως να φοράς
του έρωτά μας τα στολίδια;

και να ζητάς μονάχα να ξαπλώνεις
στης ηδονής μου τα στρωσίδια...

Μια μαγική νύχτα

(Στην Ευγενία)

Το φεγγάρι απόψε στο δρόμο
της δικής του της πλήρωσης
και δυο υπάρξεις αναμένουν
την ώρα της δικής τους εκπλήρωσης
σαν το αλκοόλ
ανοίγει τους δρόμους με υπονοούμενα
μα η κίνηση
των ματιών και των άκρων
αγγίζουν
απλά τα νοούμενα

Ένας κύκλος φωτός
γκρεμίζει γύρω των άλλων το λάθος
και δυο χέρια
πλαισιώνουν άλλα δυο με έντονο πάθος
τόσα λόγια
 απλώθηκαν για ανθρώπους που αγαπήσανε τόσο
στη ζωή τους
για φαντάσου που τους πόθησαν...
 πόσο;

Δεν υπάρχουν στο μυαλό τους
τα πεζά,
τα φρικτά
κι αναγκαία
μα ένας πόθος κρυφός
για μια ουσιαστική και ωραία παρέα
που θα πιάσει
τους χτύπους της αγνής της ψυχής
και θα φτάσει
ακόμα
και στο ρίγος της αισχρής
ηδονής

Έτσι μια φύση γυμνή
παραδίνεται μπρος σε μια άλλη
και το σκότος
μία πρόκληση
να ψάξεις μέσα στη ζάλη
σαν ο λόγος τραυλίζει
πρόστυχα
και στων δύο τα χείλια
κι αισθάνονται
το αίμα να ποτίζει
του ενός
και του άλλου
τα χέρια

Δεν είναι μια πράξη
τελικά αισχρή
αυτή της μυστικής επαφής
αλλά
είν' ένας ύμνος
ζωής
που περνά
απ' την αίσθηση της απλής επαφής
δεν είν' ένας
σεισμός που τραντάζει
απλώς
τα γυμνά τους τα μέλη
αλλά μία κυψέλη
ανθρωπιάς
που φροντίζει
πάντα
να σφύζει από μέλι

Είναι ήχος που πηδά
ζωηρά
απ' τη θύρα
του ιερού του τεμένους
και φέρνει αυτούς
σ' ένα κόσμο μαγικό
και τους δύο
ενωμένους
είν' ό τρόπος
να γνωρίσεις
της ανθρώπινης έγνοιας τους ρυθμούς
είναι
όμως
κι η στιγμή
που απολαμβάνεις τους ωραίους
τους χυμούς

Ένα σώμα,
μια ψυχή
και μια ισχύς
ενωμένα σφιχτά
πόσο υπέροχο
σαν στενάζουν
στο τέλειωμά τους
τόσο πνιχτά
και αφήνουν
τα μικρά περιστέρια τους
μπροστά να πετάξουν
και στης θάλασσας
τους ζεστούς παφλασμούς
 να μπουν
να λουφάξουν।

Ένας νέος

Ένας νέος
γυμνός
απ' τη μέση και πάνω

με τσιγάρου
καπνό
χτυπά τον αγέρα

κι αναδεύει
αναμνήσεις
με φτερά και ευχές

για στιγμές
που αιωρούνται
στην αιχμή της σελήνης

για καλό οιωνό
στης ρόδας το γύρισμα
για μιας άλλης ζωής το ισάδι...