Από άλλη οπτική γωνία

Περιπλανιέμαι
ανάμεσα στα ρημαγμένα σπίτια του χωριού μου
που τα δάκρυα των χαμένων ψυχών τους
τα έχει πλημμυρίσει τώρα στη μοναξιά...

Κοντοστέκομαι
μπροστά στα άδεια θρανία ενός μισογκρεμισμένου σχολείου
που κράτησαν απολιθωμένη στην έδρα
τη φωνή του δασκάλου...

στη μέση μιας γέφυρας γεμάτη με κόκκινα μαραμένα ροδοπέταλα
που ρίχτηκαν στην κεφαλή μιας νύμφης
την ώρα που χρόνια πριν την πέταξαν στο βούλιαγκα...

Σταματώ
δίπλα στον ψηλό μαντρότοιχο του κήπου
που κάποτε έκρυβε τον ήλιο απ’ τα μάτια ενός παιδιού
κι ένιωθε ότι έχανε το όνειρο...
μέσα σε μια βάρκα χωρίς κουπιά...
χωρίς πανί...
χωρίς ελπίδα...