Η συνάντηση

Μια πέτρα ασήκωτη
γίνηκε η ψυχή μου
και δεν μπορώ να μένω
να καρτερώ
την Ευτυχία
νά' ρθει μονάχη...

Βράχια βαριά
γίνηκαν τα φτερά της
και δεν μπορεί να μένει
κι αυτή ακίνητη
Εμένα
να πάω μονάχος...

Μα περπατά
ως το μακρύ ποτάμι
και τη ροή του τη χαζεύει
φτάνω κι εγώ
καβάλα
στο πράσινο το ψάρι...

Αλλάζω ρούχα
και μορφή
βάζω τα γιορτινά μου
και αγκαλιάζω
πια σφιχτά
τη μικρή βασίλισσά μου...

Κι αυτή
κλείνει τα μάτια της
πάνω απ' την καρδιά μου
και παίρνει
όψη και μορφή
μέσα απ' τη ματιά μου...

Και 'κεί
ο χρόνος σταματά
Εγώ σ' Αυτή
κι Αυτή σε Μένα
σφραγίζουμε τα έγγραφα
με αλλαγή στο αίμα!