Θέμα χρόνου

Ελπίζοντας σε μια κόκκινη ανατολή

ζούσε μες το σκοτάδι της σπηλιάς

και φοβόταν πολύ την φοβερή φωτιά

που έκαιγε τόσο καιρό μες την καρδιά του.

Τώρα πια δεν υποκρίνεται

και προσπαθεί μονάχα

να κρατήσει γερά

μπρος τον ήλιο

που του δωσε

το κόκκινο 

χρώμα

του

πιο

ήσυχο

το σώμα

κι ακάματο

πια ησυχάζει

και δε φοβάται

το χάος της νύχτας

που' χασε το μυστικό της

Ελπίζοντας πάντα στην πορφύρα

κοιτάζει μονάχα μπορστά

κι αφήνει τη φωτιά να μαραίνει

να γίνεται χόβολη και σε λίγο κρύα στάχτη.