Πριν το τέλος!

Λάμπουν τα μάτια
και το κατάλευκο πέτρινο κορμί
κυλά μες το νερό
και φτάνει...

μπρος στα χείλη
που γυαλίζουν
απ' τη δροσιά
που στάζει κάθε μοίρα
στο γύρισμα της σφαίρας της τρανής
που βαραίνει τον ουρανό...

μα εσύ θεέ μου
σ' αρέσει να γίνεσαι θνητός
και να πονάς
και να περνάς στο πάθος

σ'αρέσει να παίρνεις ανθρώπινη λαλιά
και να σπαράζεις
και να πέφτεις μες την αμαρτία...

Κι αυτό γιατί για σένα
η φύση η πράσινη
κι η θάλασσα η γαλάζια
δεν είναι απλά τοπία

μα είναι αυτά
που θέλουν
και ζητάνε
τη θέρμη των ακτίνων σου
την όμορφη καρδιά σου...

δέσε λοιπόν τα άλογα
κάτω απ' τον ίσκιο
του σοφού πολύκυκλου πλατάνου

στάσου για λίγο
λίγο πιο πάνω από τη στάθμη του νερού
και σκέψου
και περίμενε
τον ερχομό του τέλους!