Το άλογό μου χάθηκε...

Είχα ένα άλογο
γοργοπόδαρο -
χρυσόφτερο -
ασπρόχαιτο  -
και με τα μάτια όλο λάμψη...

πιστός σ' αυτό
κι αυτό σε μένα

-  μαζί περιπλανιώμαστε
στους δρόμους τους ουράνιους
μαζί και μες το όνειρο
που έστηναν οι νύχτες -

Μια μέρα όμως χάθηκε
κάτω από τα σύννεφα

- μαζί με αυτό κι εγώ -

Το ιδανικό του
έσβησε
μαζί κι η λάμψη των ματιών του,
σακατεύτηκε
μαζί με τα γερά του πόδια
έλιωσε
με τα φτερά που κάηκαν
ξύλιασε
μιας κι η λευκότητά του κύλησε από το μακρύ λαιμό του...

Τώρα -  κάτω απ' τα σύννεφα
πού άραγε γυρνάει;

σε ποιο τροχό δεμένο στέκεται
ακίνητο,
μ' ένα χαμόγελο νεκρό
και με μπογιά που όλο ξερνάει
στα ρούχα των μικρών παιδιών
που λίγο πάνω του ανεβαίνουν
κι ύστερα πάνε παραπέρα
για να χορτάσουν τη χαρά τους...

...κι εγώ τρελός κατάντησα
μέσα σ' αυτό τον άδειο κόσμο
να τρέχω ανάμεσα στα σύννεφα
μήπως το δω,
μήπως κι ακούσω...
χλιμίντρισμα οικείο!