Μὀνος...

Μόνος...
ιδρώνω...
ο δρόμος ανηφορικός
κι ο κόσμος το ίδιο...

Τα πόδια βαριά
στο σκληρό πεζοδρόμιο...
κι η άκρη του
με πλησιάζει στο χάος, στην τρέλα...

Μόνος...
σαστίζω...
το ποτάμι παγωμένο
κι τα δέντρα το ίδιο...

Το βλέμμα νεκρό
στην απέναντι όχθη...
κι η άκρη της
με σπρώχνει στο τίποτα, στην τρέλα...

Μόνος...
φοβάμαι...
φοβάμαι πολύ...
τα βήματα αργά...
τα χέρια δεμένα...
η φωνή άφαντη...
η καρδιά κλειδωμένη...

Μόνος...
ακίνητος...
με ένα όραμα...
στον πάτο της σκέψης μου...

Ας περάσει - για λίγο -
πάνω από αυτό το κεφάλι
μια αχνή ηλιαχτίδα...
μοναχά
- ικανή -
να μου πάρει το βάρος
της ζωής ετούτης
της κόκκινης...

Μόνος...