Το γαλήνιο αγόρι!

Στον καθρέφτη μπροστά
λίγο πριν...

πώς θυμάμαι τούτο τον νέο; -  άλλοτε...

τι να πεις για λαιμό,
για κορμό
και για σκέψη...
τι να πεις για το βήμα που είχε...
καθαρόαιμο άτι!

Τώρα όμως...

Ο Ήλιος τον κρατάει στο νησί του
σε πευκώνα κλειστό πλάι στη θάλασσα...

τι να πεις τώρα πια...

σφιγμένα τα χείλη,
τα μάτια στο χρώμα της βρεγμένης της άμμου,
το σώμα σα στάχυ καμμένο
σωριασμένο σε άχαρο στρώμα
και η σκέψη χτυπημένη
στου μυαλού του τους τοίχους.

Σαν κοιτάζω λίγο ακόμα
στο βάθος του ειδώλου...

μία χάρη διακρίνω παράξενη
και γελώ
σαν γελάει σε μένα...
ένα αγόρι
- που κρατιέται για μένα γαλήνιο!