Το άδειο σχοινί

Είχα καιρό
ν' απλώσω λίγα ρούχα στο σχοινί μου
- έξω στο φράχτη της αυλής -

ίσως
γιατί η θάλασσα κρατούσε μακριά μου
τη γεύση του αλατιού της
μιας και ο άνεμος πεισματικά
στεκόταν νότιος, ζεστός κι αρρωστημένος

ίσως
γιατί ο ήλιος βάλθηκε να πορεύεται
τροχιά αχτίδας πιο οξείας
μιας και το ύψος της σκιάς επίμονα
στεκόταν τεντωμένο, παγερό κι αναίσθητο

Έτσι
τα άκρα μου δίχως ζωή
ανάμεσα
στο καύμα και τον πάγο
έσκασαν,
μούδιασαν,
μελάνιασαν
μέσα στο χρόνο της αναμονής
για δράση και αντίδραση

για όλα εκείνα
που θα γύριζαν τ' αγέρι
για όλα εκείνα
που την τροχιά θα άμβλυναν.