Ξέρεις εσύ!

(Στην Ελένη)

Μια ακόμα συνάντηση...

χαμηλώνω στ' αυτί
και  μιλάω...

τώρα πια απάντηση δεν περιμένω...
καμιά
- κι όμως - .

Αργά αργά
η σιωπή αρχίζει ν' ακούγεται
 - την ακούω ... να έρχεται -

μια ανάσα
με χτυπάει και πάλι στο μέτωπο,

μια ίδια ματιά
- κι ας είναι το βλέμμα χαμένο -
με καλεί να ισορροπήσω,

ένα δάκρυ νοτίζει
και πάλι
την κόρη
- σιγά και σταθερά -,

χαμόγελο να' ναι τούτο;
ρωτάω...
μεγαλόφωνα.

Όχι.... κάτι τέτοιες στιγμές,
τις θυμάμαι καλά!

Και τη βλέπω μπροστά μου
και πάλι...
βγαίνει
απ' τον τοίχο,
κρεμιέται
στο δοκάρι της πόρτας,
ξεπηδά
απ' το ακουστικό του τηλεφώνου,
γλιστράει
απ' ένα φάκελο που είχα λάβει...
μια φωνή
γνώριμη και προστατευτική....

"Σιγά και ταπεινά! Τίποτα άλλο! Ξέρεις εσύ!"

... στην Πατησίων

Πόσες ουρές ανθρώπων στάθηκαν εκεί;

Πόσα γαρύφαλλα σε σκέπασαν;

Στα τόσα χρόνια...

το' να πεσμένο πάνω στ' άλλο...

μια σιωπή, ένας λυγμός και μια κραυγή

απ' το βάθος... αραιά και που....

πίσω από κάποιο δέντρο...

από κάποιο κάγκελο...

ή κάποιον τοίχο...

και κάθε λίγο και λιγάκι...

μέσα σε χειροκρότημα ηχηρό

μ' ένα στεφάνι δάφνινο

καμαρωτός να φτάνει ο κάθε τσαρλατάνος

που άνοιξε την ατζέντα το πρωί

πίνοντας τον καφέ του

και διάβασε...

αυτό που του' χαν γράψει...

11.00-12.00

...στην Πατησίων

με επίσημον κουστούμι

και ύφος τεθλιμμένον!

Στασιμότης

Πρώτη κίνηση
κι αυτή μπροστά
σε μια άλλη πρώτη κίνηση

πρώτη ματιά
κι αυτή βολή
σε μι' άλλη πρώτη ματιά...

Μετά μια πρώτη νύχτα
και ύστερα πολλές
πάρα πολλές

μα η κίνηση πάντα πρώτη
και η ματιά το ίδιο πρώτη

κι από τη μια μεριά
κι από την άλλη...

ώστε συγχώρεση καμιά
καμιά κι η έγνοια

σ' αυτό το κατρακύλισμα!

Τραγική ειρωνεία

Κάποτε....

κάθε φορά,
η δύναμη της λογικής χανότανε
μπρος την αρχή της ηδονής

κάθε φορά,
οι υποσχέσεις του μυαλού δίνονταν
στο τέλεμα του πάθους!

Τώρα,
χάθηκε πια η ηδονή
μπροστά στη λογική

Τώρα,
το πάθος μας τελείωσε
κι οι υποσχέσεις μείναν πίσω!

Γλυκιά Αφροδίτη
_ πάντα μια ειρωνεία θα' σαι_

Η άλωση

(Στον οπλίτη)

Κατέληξες στην άκρη του δρόμου
μ' ένα κομμάτι σελήνης
και μια μνήμη δίχως στήριγμα.

Μένεις σε πλήρη ακινησία
μ' ένα μυαλό
που έχει ξεχάσει τα σύμβολα πράξεων.

Κάθε λάμπα
που ανάβει μπροστά σου
άλλο πια
δεν μπορεί να φωτίσει το δρόμο σου,
κάθε τύμπανο
άδειο από ήχους
κι ας χτυπάει η βέργα στη ράχη του.

Σε χρόνο σπασμένο
η όψη σου αδιάφορη
η γεύση σου ανύπαρκτη
κι η ψυχή σου ορφανή από "θέλω".

Μια νύχτα απλώνεται
και η ανίατη νόσος γεμίζει το στρώμα,
ποτίζει το κάτω σεντόνι,
εισχωρεί στο κορμί
σου ρημάζει τα όργανα όλα!

Το κάστρο σου χάθηκε! 

Γι' αυτό και μόνο

Όλες μου οι ήττες και πάλι μπροστά
- ξυπνούν το μυαλό και το γυρίζουνε πίσω

με γουρλωμένα τα μάτια τους
μου κλείνουν το δρόμο,
μου προκαλούν την ψυχή να στενάξει,
να πονέσει και πάλι,
να ουρλιάξει....

Όμως τώρα κι εγώ _ μ' ένα βήμα
πετιέμαι και πάλι μπροστά...

Σταματώ κάθε κίνηση,
κάθε βλέμμα,
κάθε φράση
που αρέσει...

ένα περιστέρι λευκό μού γεμίζει τη χούφτα
κι ο αγέρας μας παίρνει μαζί του.

Αναμνήσεις

Τα χρόνια που πέρασαν
με την εφηβεία στο γύψο

με μια νεότητα που η ηδονή της κρυβόταν.

Θυμάμαι, ακόμα θυμάμαι
που δεν μπορούσα να διακρίνω
ποιο φύλλο να δέσω μπροστά μου
ποιο άνθος, ποιο φρούτο...

για να χορτάσω το μυαλό μου,
να γεμίσω το αύριο!

Μια νέα μέρα

Ξημέρωσε...

κι η μέρα με βρήκε - για μια φορά ακόμα
στις σκέψεις μπερδεμένο

έξω απ' το πύργο του μεσαίωνα...

Γι' αυτό και τώρα πια μπορώ...

Σε ένα να ελπίζω

κι ένα μονάχα να  εύχομαι...

Η νέα μέρα -  να' ναι όμορφη

δίχως τα σύννεφα στον ουρανό

κι ο ένας πιο κοντά στον άλλο να' ρθει

- που τόσο χαμένος νιώθει...

Το έκκριμα

Κι ένας μαστός μπορεί να βοηθήσει..... 

αναλόγως το έκκριμα.

Διάφανο – αν είναι –

- σου προσφέρει ασφάλεια

- σε κάνει γλυκό, τρυφερό

- συντηρεί στο μυαλό χρόνια αθώα.

ή έστω λίγο από κίτρινο... - ρε αδελφέ -

- λιγάκι πιο οικείο σε κάνει

- σπάει τον πάγο

- και σε κάνει – αν όχι να γελάσεις – να προσφέρεις μειδίαμα με ελάχιστη δόση ευγένειας.

Όταν όμως αλλάζει το χρώμα

κι αποκτά αποχρώσεις του ροζ ή του κόκκινου....

- άλλες σκέψεις γεμίζουν το χώρο

- άλλη κίνηση οφείλεις να κάνεις

- ή το σώζεις.... και σώζεσαι

- ή το αφήνεις να στάζει – λίγο λίγο -

..... μέχρι ολικής αποστάξεως!   

Σε μια κόχη

(Στα... Λουλούδια)

Σε μια κόχη

- εκεί ακουμπώ το φόβο -

μακριά από τα μάτια όλων

- ακόμα κι αυτά των αγγέλων -

Συγκεντρώνω τις λίγες λέξεις  

- φύλλα που έχουν πέσει -

από τις κλειδωμένες ψυχές

- η τόλμη είδος πια πολυτελείας -

Διαβάζω τα όνειρα

- ανώνυμα για ασφάλεια -

απ' το δράκο που πια έχει δραπετεύσει

- τα παραμύθια αιμορραγούν - 

Κάπου... δεν ξέρω πού...

- πάντως εκεί στην κόχη -

πόνος κι απορία μαζί

Σε μια κόχη

- μαζεύω ακόμα -

το φόβο, τον πόνο, την αγωνία 

- μαζί με την πείνα για όλα - 

- του Πανσέ, του Χρυσάνθεμου

- της Μαργαρίτας, του μικρού Ζουμπουλιού!

Η ελπίδα κονταίνει

Πολλά τα φώτα που ανάβουν
- στα σπίτια -
λίγα τα πρόσωπα που ξεπροβάλλουν
- στα παράθυρα -

μιας και ο ήλιος αργεί
και το ήθος της πόλης ξεφτίζει.

Τα χρώματα των ρούχων
μπερδεύουν τα σώματα
- η πλέξη των νημάτων σχηματίζει ένα πλέγμα -

μιας και του άστρου το φως δεν αρκεί
και η ελπίδα του κόσμου κονταίνει.

Στο δρόμο δεν υπάρχει ζωή
- μόνο λίγες αφίσες -
που θυμίζουν το πέρασμα όλων
- σ' έναν πόλεμο μόνιμο -

μιας κι ο λόγος μας διχάζει
και το ψέμα και πάλι κρατεί τα ηνία!

Ήλιε μου, σου έρχομαι!

Μια σκιά
μένει πιστή
στη συντροφιά μίας φωτιάς
που καίει χρόνια

και τη χτυπά στον τοίχο
με δύναμη -  που ξέρει
να κρύβει καλά τον ήλιο....

μόνη παρηγοριά
η ποίηση - που απλώνει δρόμους
και - που βοηθά
να αφήνεις
τα πεζά
και τ' αναγκαία...

Ήλιε μου, σου έρχομαι! 

Παράλληλα και κάθετα

Παράλληλα
κατεβαίνω
το δρόμο των κεκοιμημένων
και ζηλεύω
τη μοναξιά τους
καθενός ξεχωριστά...

κι η ζήλια αυτή
όλο και μεγαλώνει
σαν το μάτι μου
περνά πάνω από τα λευκά μάρμαρα.

Κάθετα στέκομαι
μπρος
στο δρόμο των ζωντανών
και λυπάμαι
για την αγάπη τους
καθενός ξεχωριστά...

κι η λύπη μου
όλο και μεγαλώνει
σαν η ψυχή μου
τρέχει ανάμεσα στο σκοτεινό πλήθος.

Μια κίτρινη φωτογραφία

Σε μια κίτρινη πια φωτογραφία
τα μάτια
μπαίνΟΥΝ υγρά
και με βήμα
- αν και δειλό -
αφήνΟΥΝ ίχνη από χρώμα....

Το χέρι αγγίζΕΙ
κι η παλάμη γελΆ
σα νιώθΕΙ
και πάλι τον ώμο που πιάνει
ζεστό...

Δεξιά και πάνω
ένας στίχος
- σκεπασμένος πια με φύλλα που σπάνε -
ωστόσο φωτίζΕΙ το πνεύμα
κι ένα νεύμα ανθίζΕΙ

το κορμί βγάζΕΙ
και πάλι φτερά
για της καρδιάς το πανηγύρι...

Η ελπίδα για όλα
μια κούπα κρασί
- που μοιάζει με το αίμα -

κρατάΕΙ
στο κέντρο της εικόνας
το χρώμα ζωντανό

κι ας κιτρινίζουν όλα τριγύρω...

Αντάρα Μεγάλη

Αντάρα Μεγάλη
στης ψυχής τα κύματα...

καβάλα στην καπνισμένη κάννη
που θέρισε στάχυα
που κλάδεψε πράσινους κλώνους
που στέρησε φωνή και γέλιο...

που έδωσε στον άνθρωπο
πιο σταθερό και σίγουρο
το φόβο....

ότι ο κόσμος
είναι πια εύκολο
να γίνει ένα μουσείο
με αγάλματα γεμάτο
- άνακρα.

- χωρίς καμιά σκέψη -
αμήχανα
το βλέμμα φεύγει
και το κορμί κρυώνει....
γιατί το αίμα του παγώνει....

η αντάρα επιμένει
στης ψυχής τα κύματα...
κι όλο περισσότερο τα φουσκώνει...

Πιάσαμε άμμο βυθού....
αλίμονό μας!