Περί έρωτος

Ερωτικός ο ποιητής φύσει και τέχνῃ.

Πολλές φορές νιώθει παρείσακτος,
καθώς οι άλλοι ανέχονται απλώς τας ερωτικάς του προτιμήσεις.

Πολλές φορές στην κάμαρη κλεισμένος
Απολαμβάνει εκεί τον έρωτα με τον δικό του τρόπο. 

Το ποίημα γίνεται φωνή, ιαχή και προμαχώνας.

Μες την αχλή της μνήμης οι αναμνήσεις
από της νεότητας το πάθος

– βάσανος ίσως πιο σωστά ας ειπωθεί – .

Μες το σκοτάδι αρχίζει να μιλάει.

Καλεί το σώμα την ηδονή να θυμηθεί,
πώς έτρεχε στο στρώμα να ξαπλώσει.

Τις ματαιώσεις δεν τις ξέχασε.
Η φαντασία του καλά τις έχει μες το νου του...

Μα κάθε βράδυ επιμένει και φωνάζει :

«Επέστρεψε αγαπημένη αίσθηση,
επέστρεψε κοντά... και παίρνε με!»

Η ορμή δεν σταματά.
Απλά το γήρας το σώμα σακατεύει.

Όλα μες την ψυχή ανάγκη γίνονται
και βρίσκουν τελικά το δρόμο στο χαρτί...

«Σώμα, ξύπνα τη μνήμη σου,
Δέρμα, θυμήσου τ΄ άγγιγμα,
Χείλη το φίλημα φέρε στο νου,
Αίμα τρέξε ξανά μέσα στις φλέβες...»

Εν φαντασίᾳ όλα ιδανικά κι εξαίσια.

Όπως οι εικόνες που μιλούν μπροστά στα μάτια.

Μες το λαβύρινθο γυρνάει ο έρωτας.
Γι΄ αυτό και δεν τον βρίσκει ξέγνιαστο.

Είναι πολλές οι διαδρομές
και το μυαλό θολώνει μπροστά σε τόσους πειρασμούς.

Μα η Τέχνη πάντα συγχωρεί
κι αγιάζει κάθε σκέψη
 - όσο αιχρή κι αν είναι - .

Έχει ένα τρόπο μαγικό, μοναδικό
που ξέρει τον ποιητή να παίρνει,
και να τον βγάζει απ΄ την ντροπή,
και να τον κάνει της ηδονής ανδρείο.

Ο ποιητής ξέρει να περπατάει στο χώρο και το χρόνο,
ξέρει να συγκινείται στου δυνατού του ερωτα το άκουσμα,
ξέρει να ολοκληρώνει αυτό που τον ξεπέρασε
- το ανεκπλήρωτο είναι γι τους ανθρώπους - .

Είτε Σεπτέμβρης που περνά, είτε Δεκέμβρης,
ο ποιητής κοντά του έχει την πένα του.

Κι όταν πεινάσει,
στρώνει τραπέζι με χαρτί κι εκεί απλώνει...

τα χείλη και τα σώματα που πόθησε

που η δειλία δεν τον άφησαν ν΄ αγγίξει,

μα η τόλμη του μυαλού και η ψυχή,
η φαντασία κι ο λόγος
γνωρίζουν πια...

την πείνα να χορταίνουν,
καθώς ο νους για μια φορά ακόμα
την εμορφιά που ατένισε παλιά
μέσα στην Τέχνη τώρα πια κομίζει.

Ο ποιητής είναι εδώ
και πάντα ερωτευμένος!

Ο γέρος

O θάνατος με γέλασε

και μ΄ άφησε μονάχο

στο σπίτι μέσα δυστυχή

δίχως παιδιά πια να΄ χω,

δίχως το πάθος της ζωής

το βλέμμα να φωτίζει,

το σώμα να δροσίζει,

μ΄ αθάνατη ζωή.

Η καταχνιά με πλάκωσε

και μ΄ έκανε κομμάτια,

μου πήρε τη γυναίκα μου,

μου μάρανε τα μάτια,

δίχως η γλύκα της ζωής

τα χέρια να γεμίζει, 

το στόμα να ταΐζει

μ΄ αιώνια πνοή.

Όλα φαντάζουν άψυχα

κι άλλη ζωή δεν έχουν,

όλα γινήκανε καπνός

κι από το φως απέχουν,

η γλύκα και το πάθος μου

απ΄ τη ζωή χωρίζουν, 

στο χάρο με χαρίζουν

ανήμπορο πουλί!

Ο θάνατος του ερωτευμένου ποιητή

Σου αρέσει,

την φλερτάρεις συχνά,

την κυνηγάς σε κάθε δρόμο,

σε κάθε στροφή της κλείνεις το μάτι,

την ονειρεύεσαι μαζί με την πανσέληνο,

κι όταν μπορείς την πας για να χορέψετε,

την αγκαλιάζεις κάτω απ' το φως μιας λάμπας,

και της μιλάς ψιθυριστά μην την ταράξεις,

της γνέφεις το "σ' αγαπώ",

τη σεργιανάς στα ακρογιάλια,

της πλέκεις στα μαλλιά στεφάνια,

τις αγοράζεις τα πιο όμορφα φουστάνια,

την έχεις πάντα στην ψυχή και στο μυαλό σου,

είναι για σένα ο κόσμος όλος,

είναι αυτό που λες "η ζωή μου",

είναι η κρυψώνα απ' τα θηρία

είναι η φυγή απ' ό,τι σε πονάει...

Κι έρχεται μια μέρα ο Κανόνας

- φανταχτερός και τσαρλατάνος -

χωρίς να δει τι κρύβεται στο βάθος

κι απλά... ζητάει να την αφήσεις...

Ποιος θάνατος πιο βίαιος από τούτον;

Ελπίδα το λένε

Ανοίγεις την καρδιά
ενός χρυσάνθεμου
και πετάς τους σπόρους του
στον αγέρα

- ελπίδα το λένε -

μια μέρα θα γυρίσει για σένα
θα ψάξει να σε βρει μες το πλήθος
μ' οδηγό μονάχα την όσφρηση
- το γιασεμί σου αιώνιο -

Η ώρα του ήλιου πάντα χαϊδεύει
απαλά το κάτασπρο χιόνι
και δεν αφήνει
τα μάτια να κλείσουν

- ελπίδα το λένε -

η φωλιά που άδειασε
δεν σκορπίζει στον άνεμο
μ' αναμένει να γεμίσει και πάλι
- η αγάπη σου αιώνια - . 

Η βροχή

Πάνω στο πλατύ οδόστρωμα
τρέμω και φαίνεται αυτό
στην κάθε νευρική μου κίνηση
που δείχνει την ματαιότητα
της αισχρής αναμονής μου
που με χτυπά στα μάτια
και με τυφλώνει
και δε μ' αφήνει να βρω την άκρη
να πιαστώ και να ανασάνω

Κενός ο δρόμος
καμμία κίνηση
μόνο η βροχή
που πέφτει
και μου δροσίζει το κορμί
τα μάτια μου καθαρίζει
και στο μυαλό μου γαληνεύει

Αυτό το αιώνιο νερό του ουρανού
που ξέρει πότε να 'ρχεται
και με κρατάει συντροφιά
και σαν παιδί με νανουρίζει

Ολοκλήρωση

Μες την βοή του κόσμου
το κεφάλι απλά κλίνει
πάνω στην χλόη ακουμπά
τ' αυτί
πιάνει τον ήχο της υγρής φωνής
στο πέρασμα της φλόγας
και το τικ τακ της ήρεμης καρδιάς
στην όψη της αξίας

που εμφάνισαν εκείνα τα παράθυρα
τα ορθάνοιχτα
και δίχως κάγκελα.

Μες την βοή της πόλης
το σώμα απλά ξαπλώνει
πάνω στην χλόη ακουμπά
το χέρι
πιάνει το τρέμουλο της άλλης της παλάμης
στο πέρασμα του φόβου
και το τικ τακ της ήρεμης της φλέβας
στην όψη της χαράς

που εμφάνισαν εκείνα τα πάραθυρα
τα φωτεινά
και δίχως πια κουρτίνες.

Επιφάνεια

Θα θυμάμαι πάντα,
έναν άντρα δυνατό,
ψημένο κεραμίδι κάτω από το φως του ήλιου,
έναν άνθρωπο μεστό,
φορτωμένη μηλιά στο γρασίδι του κήπου,
ένα χέρι ζεστό,
σωτήριο τράβηγμα από το βούρκο της νύχτας,
ένα βλέμμα φωτεινό,
πανάκριβο λιχνάρι στο σκοτάδι της σούδας

Θα τον θυμάμαι πάντα

Έξοδος

Το αίμα τώρα κόκκινο βαθύ με χόχλους 

- σχεδόν καλπάζει

Ο χρόνος της παρένθεσης τελειώνει

σε λίγα βήματα

λίγο πιο πέρα απ' το δέντρο που 

'χεις χαράξει τ' όνομά σου

σε μια στιγμή αδυναμίας.

Γυμνό κορμί άλλο θα αγκαλιάσει το

κρεβάτι σου

κι εξαρτήσεις άλλες θα φορτωθούν στην

πλάτη σου

Τα ρούχα σου θα λάμψουν πάλι

λευκά και τα όνειρά σου

λευκή κι η πόρτα που ανοίγει

λευκά και τα χαμόγελα.

Μα σαν περνάς από την μπάρα

θ' ακούσεις σίγουρα το κλάμα της

σκοπιάς αριστερά

- σ' είχε πονέσει στο κάθε ουρλιαχτό σου

Και 'κείνο το παράθυρο δε θα

μπορέσει να αντέξει

- σε βοήθησε πολλές φορές στην μοναξιά σου.

Προχώρησε

- δυο βήματα σου μένουν - 

Βγες και σήκωσε μια πέτρα να βρεις και

πάλι τ' όνομά σου

Κάνε ευχή και γέμισε ελπίδα

για μια ζωή που σου αξίζει

- μι' ανάμνηση ας είναι τούτος ο κόσμος

που αφήνεις.

Πουθενά

Η έλλειψη έχει 

το μέγεθος του χάους

και το μυαλό 

του αγέρα την υφή.

Πού να πιαστεί η παλάμη;

Σε ποιο τρελό πουλί 

την αγκαλιά της να χαρίσει;

Σε ποιο χλωρό κλαδί 

ν' αράξει το καράβι;

Σε ποια σταγόνα από βροχή 

να σκύψει να λουστεί;

Η έγνοια έχει 

το βάθος της αβύσσου

και η ματιά 

του αντίλαλου τον ήχο.

Πού να ακουμπήσει το κορμί;

Σε ποια όμορφη νύχτα 

τα άστρα να ζητήσει;

Σε ποιο αφράτο μάγουλο 

να ανθίσει το λουλούδι;

Σε ποιο λιβάδι απ' αναμνήσεις 

να γύρει να ξαπλώσει;

Ἡ Ζηνοβία

Η Ζη/νοβί/α

Σέ λί/γο γιά/τή Ρώ/μη τους,/ταξί/δι θα /κινή/σεις,  

κόρη/Διός/ὀνο/μαστή/ καί μέ/περί/σσια χά/ριν,

που ἐτό/λμησες/ -κόρη/μικρά- /την ε/ξουσί/α να/’χεις,

αφού/το σύ/ζυγό/σου Οδαί/ναθο/, τον θρή/νησες/-ως έ/πρεπε-

μετά/το θά/νατό/του.

Μετά/βασί/λισσα/κι επί/τροπος/του γιού/σου,

εφό/ρεσες/στέμμα/χρυσό,/στο θρό/νο της Πα/λμύρας

(Μια Πό/λις πού/εδέ/σποζε/παλιά/ -μα τώ/ρα ό/χι- ).

Στήν ἐ/ξουσί/α στά/θηκες/πολλή/αξί/α

κι η δό/ξα σου/μονα/δική. Το ί/διο κ’ η ό/μορφιά/σου

κατά/φερε και νί/κησε/τους πά/ντες.

Τον α/ετό/της Ρώ/μης, τον/αφά/νισες,

στο νό/μισμα/της πό/λης, την ό/ψιν την/δική/σου χά/ραξες.

Γι΄ αυτά/τον Καί/σαρα/πολύ/τον θύ/μωσες

που ε/ναντί/ον σου/κινή/θηκε/, και σού/κατέ/κτησε/την πό/λι.

Τό γιό /σου αἰ/χμαλώ/τισε,/ μαζί /κ' ἐσέ/να.

Ἐσέ/να, μέ/ τά μαύ/ρα μά/τια καί/ τό δέ/ρμα το /μελί,

Θεά/της μυ/στικής/Ανα/το/λής,

που στό/λαιμό/η εὐ/ωδιά/του γιά/σεμιού,/δε στα/ματά/να ρέ/ει μιά/γαλή/νη.

Ὅλους/τους δά/μασες/, τους έ/κανες/δικούς/σου

με τό/χαμό/γελο/ π’ αφή/νεις

πάνω/σε μιά/πανά/λευκη/σειρά/μαργά/ριτά/ρια.

Σέ λί/γο γιά/τή Ρώ/μη τους,/ταξί/δι θα /κινή/σεις

δίχως/ τό ξί/φος στό/θηκά/ρι, αλλά

μέ χέ/ρια πού/δεσμά/θα τά/κρατοῦν.

Τό στέ/μμα σου/θά μεί/νει ἐπά/νω στό /τραπέ/ζι

καί ἡ /πορφύ/ρα τῆς /Παλμύ/ρας θέ/νά σβή/σει,

μαζί /μέ τού/τες τες /φωτιές/π’ ἀνά/ψαν οἱ /Ρωμαῖ/οι.

Σέ λί/γο του/θριά/μβου θέ /νά /περνᾶς /τήν πύ/λη.

Κ' ὄχι /ὡς μια/ βασί/λισσα/ ἐπά/νω σ’ ἅ/ρμα ἀνθέ/ων,

μ’ ἀτι/μασμέ/νη σκλά/βα του/ και λά/φυρο/πολέ/μου

στα χἐ/ρια τ’ αυ/τοκρά/τορα/που μπαί/νει μες/ τη Ρώ/μη.

Σέ λί/γο ὁ ἥ/λιος τῆς/ χρυσῆς/ Παλμύ/ρας θά /χαθεῖ.

Θά σβή/σει ἡ δό/ξα σου/ – κ' εἶσαι /ἀκό/μα νέα - .

Κ' ὅμως/ στο πρό/σωπο/δε φαί/νεται/ὁ φό/βος/να’ χει/έρθει,

οὔτε /τό σῶ/μα το/λευκό/ μαραί/νει ὁ οἶ/κτος τοῦ/στρατιώ/του

πού πε/ριμέ/νει πλά/ι σου/ με τά/δεσμά/στα χἐ/ρια.

Τη μύ/στική/σου δύ/ναμη/καλά/την έ/χεις κρύ/ψει.

Μες την/καρδιά/σου την/κρατάς,/μες τήν/εσθή/τα.

Ἠ ο/μορφιές/κ’ η η/δονή ‘ναι/τα ό/πλα τα/δικά σου,

που ίσως/νική/σουν μια/φορά/ακό/μη

τοῦ Καί/σαρος/τήν γνώ/μη.

Σε λίγο/, γλυκειά/ βασί/λισσά/ και ὄ/μορφη/Ζηνο/βία,

Κόρη/Διός/ὀνο/μαστή/ καί μέ/περί/σσια χά/ριν,

θα ἀφή/νεις πί/σω τήν /Παλμύ/ρα, ἀλλά/ κ'

ἐμέ/να, τήν/πιστή/και στο/ργική/σου δού/λη,

αιώ/νιο φύ/λακα/εδώ,/τῆς δόξ/ης τῆς /μεγά/λης.

(Τήν ἄ/κουσα/και πά/λι χθες/να κλαίει/μες τά/συντρί/μμια!) 

Η πασιέντζα

Κάθεται πλέον και ρίχνει μια πασιέντζα
-Τις περισσότερες φορές δεν βγαίνει -
Γι΄αυτό τσαντίζεται, βρίζει , τα βάζει με τον Ρήγα
(με τον άλλον ποτέ δεν τα΄ βαλε – αντιθέτως – όταν ακούει καμιά είδηση γι΄ αυτόν αναπολεί).

Δίπλα του, ο άλλος… πίνει το καφεδάκι του 

Και γυρίζει την κουβέντα – μιλάει για τα παλιά :

- Ο πόλεμος μού έχει αφήσει ένα σημάδι στην αριστερή μου κνήμη.
- Και άλλο ένα στην μνήμη!

Και συνεχίζει να βρίζει τον Ρήγα τον καρό.

Μα πάλι ο άλλος από δίπλα συνεχίζει :
- Η Ντάμα φταίει, που μπήκε ανάμεσά μας. Θυμάσαι;

 Ήταν όμορφη η ρουφιάνα! Κι εσύ, σαν Ρήγας, της έταξες τα πάντα.

(Αυτός Βαλές για μια ζωή κι άλλος Ρήγας που΄χε πάντα τον Άσσο από δίπλα!)

- Η Ντάμα έφυγε νωρίς… πολύ νωρίς, κι εμείς απομείναμε μαζί μονάχοι. 

Στα τόσα χρόνια που περνάνε μια τιμωρία.

Κοίταξε γύρω σου…
Γυμνές καρέκλες, άδεια τραπέζια
Κι ούτε παρτίδα για την πλάκα… άδειασε ο κόσμος, Ντίνο!
Και τα παιδιά μας σκορπισμένα και τα εγγόνια μας χαμένα.
Οι άνεμοι χτυπάνε από παντού κι απάγκιο δεν υπάρχει.

- Θυμάσαι; Μετά τον πόλεμο; Πάντα πονούσε η κνήμη μου! Και τώρα με πονάει!

- Κι η μνήμη σου καλά δεν πάει.

- Θυμάσαι;
- Όχι! Θυμάμαι μόνο εκείνη τη ρουφιάνα που έβαλε δυο φίλους να μαλώσουν…

- Ναι! Θυμάμαι κι εγώ – λίγο πριν να φύγω στο βουνό!
- Βλέπεις δε σ΄ άρεσε η τάξις!

- Οι νόμοι των Ρηγάδων με οδήγησαν ΄κει πάνω…. Ε! πάλι ο Ρήγας ο καρό, ρε σε παιδεύει!
- Άλλο μη μου μιλάς… Κάποια στιγμή θα εμφανιστεί κι αυτός!

(Αυτός βαλές για μια ζωή κι άλλος Ρήγας που ο Άσσος πλέον του΄ χει φύγει.)

Κάθεται πλέον και ρίχνει την πασιέντζα
Με την ελπίδα του θανάτου γυρνά κάθε χαρτί….
Μα δυστυχώς δεν βγαίνει η πασιέντζα και ξεχασμένος θε να μείνει ο γέρος
Να βλέπει τη μιζέρια να φουντώνει - μέρα τη μέρα – 

- Ρε, Γιώργη, λες να σε βρει το 2060;

Εμπρός στη Λάχεση

Της άγγιξες το γόνατο

- μαζί με τον Προφήτη -

και ένα βλέμμα σου κρυφό πήρε το δρόμο για τα μάτια της.

Μα εκείνη πίσω απ’ το πέπλο το αχνό

σ’ είχε προλάβει με τη δική της τη ματιά

- γλυκιά και πονηρή - .

Έριξες τότε τα μάτια σου μες τον κρατήρα

κι ένιωσες πως εκείνη σου κρατά λαχνό

- μέσα στο μέλι βουτηγμένο - .

Κι σ' άφησε μόνη να διαλέξεις

και μπήκες με μιας σε σώμα - όμορφο, ακμαίο και γερό -

κι αφέθηκες στη δίνη να κινείσαι των σφονδύλων.

Ένιωσες τα άκρα να παίρνουνε ζωή

και το μυαλό με την καρδιά να γίνονται κουβάρι.

- Είδες το φως να δένεται μόνο για σένα -.

Κι έτσι πορεύτηκες για μια ζωή καινούρια

- που εσύ μονάχη σου τη διάλεξες -

αφού στης λήθης το λιβάδι επέρασες την νύχτα.

Με σιγουριά ανέβηκες τη σκάλα και μ' ένα φύσημα

βρέθηκες να ανασαίνεις την πνοή θνητών

- πόσο χαρά νιώθεις γι' αυτό που γίνηκες; -

Μα η κρίση δεν θα’ ναι των ανθρώπων

καθώς ο αγέρας θα σε παίρνει ψυχή αχνή και πάλι

- έξω απ' το σώμα που θα λιώνει - .

Πάλι εκεί θε να σταθείς κάποια στιγμή να δώσεις λόγο

μπορστά σε εκείνη που και πάλι θα προλάβει

πρώτη να ρίξει τη ματιά της στου σφονδυλιού τη γύρα.

Κι εσύ σε φαύλο κύκλο και πάλι θα γυρίσεις

για την αλήθεια που σ' αφήνουν να διαλέξεις

- πόσο χαμένη τελικά φαντάζει η επιλογή σου -

Εμπιστεύσου!

Είναι ένας χώρος που όλα
κρατάνε το φως σε κρυφές κόγχες

και δεν υπάρχει περίπτωση
να το ανακαλύψεις.

Κάθε φορά που πλησιάζεις σε μία από αυτές,
εκείνο έχει τρυπήσει τα τούβλα
του τοίχου
κι έχει βρει καταφύγιο σε άλλη γωνία.

Κι εσύ
- γιατί έτσι έχεις μάθει -
απ' την αρχή ξεκινάς νέο κυνηγητό,

πιστεύοντας ότι κάπου θα το στριμώξεις

και θα πάρεις τη λάμψη του
να την ρίξεις στα δικά σου όνειρα
να την προσφέρεις στις δικές σου ανάγκες....

Ο κύκλος για μια φορά επανέρχεται
και το βλέπεις -
στην πρώτη καθοριστική του στροφή - .

Δεν μπορείς - όμως - να κερδίσεις.

Αυτό το φως που κυνηγάς
δεν πιάνεται,
έχει τον τρόπο να ξεγλιστράει,
έχει τη δύναμη να ξεγελάει,
έχει το προνόμιο να υποτάσσει.

Ξέρει πολύ καλά
ότι εσύ είσαι πιο κοντά στο σκοτάδι
κι ότι εκείνο είναι το καταφύγιο σου.

Απ' την πρώτη στιγμή που έλαμψε
- το ξέρεις ότι το ξέρει -

Μην κυνηγάς το φως στις γωνίες
και τις κόγχες...

Εμπιστεύσου το φως
και ανάμενε!

O λύκος

Στου κρεβατιού σου το δεξί ποδάρι,

εκεί που γέρνει του μυαλού σου το δοξάρι

έχει από λύκου πάτημα μέγα σημάδι 

σαν βγήκε λάθρα από ενός μύθου το υφάδι.

Τώρα αδιάφορα στην κάμαρα γυρνάς 

και τα ουρλιαχτά του λύκου πώς τολμάς, 

να λες πως δε γνωρίζεις, δε σε νοιάζουν,

και με τραγούδια της γιαγιάς πως μοιάζουν.

Μα βλέπεις πως κουνιέται η κουρτίνα 

και του κακού δεν νιώθεις την ακτίνα;

Σε πλησιάζει αργά, από πίσω, σιωπηλά,

σου αναδεύει με τα χνώτα τα μαλλιά,

και σ' απειλεί πως τώρα θα σε φάει

με μια χαψιά στον Άδη θα σε πάει.

Ψίθυρος έγινες και κόκκος από σκόνη,

ένα ασήμαντο κουρέλι από σεντόνι

που το ουρλιαχτό του λύκου με μανία

το ξέσκισε και τρώει με λαιμαργία!

Είναι ο φόβος ή ο όρκος της σιωπής 

που ούτε «βοήθεια» δε σ' άφησε να πεις;

...την αρετή της γύμνιας

Σώματα γυμνά που βρίσκονται

ανάσκελα και μπρούμυτα

- άλλα στα τέσσερα, άλλα στα τρία –

με σώμα σε θέση αναζήτησης και προσμονής,

με το κεφάλι να μην μπορεί καν να σηκώσει

το βάρος όλων αυτών των λέξεων

που πλημμυρίζουν το μυαλό τους,

των πράξεων που απλώνονται στα άκρα.

Πάλη κι αγώνας

για λίγη ανά[σ]ταση,

για μια βροχή που σταματάει λίγο πριν φτάσει στο κορμί,

για έναν ήλιο που ποθούν να τους μιλήσει για το ΦΩΣ,

να τους γελάσει ή να τα πάρει εκεί πάνω!

Έτσι, χτυπιούνται, δέρνονται και

καλινδούνται μέσα στο χάος του κενού,

που μόνο αυτό ρουφά το νεαρό τους ύδωρ,

που μόνο αυτό όλα τα άνθη του μυαλού τους τα μαραίνει.

Και 'κει που ακούς "Τετέλεσται!",

τούτα τα σώματα χάνουν τη σάρκα τους,

γίνονται αγάλματα λευκά

και απλώνονται στους τοίχους,

φορούν το φωτοστέφανο

κι έχουν στο βλέμμα ζωντανό όλο τους το μαρτύριο.

Στέκονται πια ακίνητα να 'ρθουν να τα θαυμάσουν

Προσκυνητές που αγνοούν και θέλουνε να μάθουν

την αρετή της Γύμνιας.

Με χρώμα χαράς

Με χρώμα χαράς
χαράζεις χαμόγελο
σε χείλη χλωμά

Ψάχνω τα ψίχα

Ψάχνω τα ψίχα
της ψιλής μου ψυχής
και ψάλλω ψηλά.

Φοράει το φως

Φοράει το φως
στο άσπρο της φόρεμα
και παίρνει φωτιά.

Τρελ' έρωτά μου

Τρελ' έρωτά μου
στου λόγου το πέρασμα
το φως σου θολό.

Η πρώτη ματιά

Η πρώτη ματιά

στην πρώτη συνάντηση

και τέλος μαζί.