Νεολογίζω προκλητικώς

Μόλις μπήκα...
Και μόλις βούρκωσα...

Αδύνατον να δεχτώ αυτό που λέγεται, όπως λέγεται.

Χάνω τη μορφή των λέξεων,
βρίσκω όμως το περιεχόμενό τους.

Νεολογίζω προκλητικώς...

Χορός κλειδιών και φθόγγων στο αόρατο πεντάγραμμο του δωματίου,
Λίγη θεωρία του Μαρτινέ στη σχέση του εκφωνήματος στο μονό μου κρεβάτι

Και ξανά προς τα πίσω τραβά...
κι η δόξα μένει
εκεί που δεν την άγγιξε κανείς
τόσα χρόνια ακούραστα υπομονετικά!

Συνεχίζω και μπαίνω...
Και ξαναβουρκώνω...

Η ροή των λυρικών μου νερών μακριά νυχτώνεται.

Νεολογίζω προκλητικώς...

Σήμερα γιορτάζει η ευαισθησία μου,
Σήμερα γιορτάζει η λεπτότητά μου,
Σήμερα γιορτάζω ολόκληρος...

Κι όλο μπαίνω...
Κι όλο βουρκώνω...

Και μια σκιά μού χτυπάει το τζάμι.

Νεολογίζω προκλητικώς...

Είμαι μια μηχανή νεολογισμών,
γεμάτων ασημία για εκείνους,
γεμάτων πολυσημία για μένα