Η οριστική έξοδος

Συγκινήσεις μεγάλες
την ώρα της οριστικής εξόδου
- άλλης μιας απ' τις πολλές που θα ταράξουν -
τα χέρια τρέμουν σα γυρίζουν το κλειδί της λύτρωσης
τα μάτια δεν πιστεύουν στη χρυσή στιγμή
τα πόδια ξεδιπλώνονται διάπλατα πέρα από την πύλη
και μόνο το βλέμμα γυρίζει για λίγο προς τα εντός
με μια άλλη αίσθηση
- σε αυτούς που χαιρετούν -

το τυπικό ξεχνιέται μονομιάς
η προσοχή πια δεν θα χτυπιέται σ' αναξίους
ούτε η υποταγή ξανά στην άμουση φωνή της χαλασμένη σάλπιγγας
το βάρος της σιδερένιας σκέψης μακριά απ' το ζεστό κεφάλι
και οι εξαρτήσεις κρεμασμένες πλάι στο άδειο το κρεβάτι...
όλα αυτά σε μια ομίχλη πεταμένα
σαν ένας μόνο εφιάλτης θα κυλάει που και που
ανάμεσα στο θρόισμα από κλαδιά ευκαλύπτων
που μόνο το άρωμά τους θα επιμένει...

μιας και η δύναμή τους δε θα μπορεί ν' ακολουθήσει
αφού ο νους και η ψυχή ψηλά προς το αστέρι του ήλιου ανεβαίνει
κι εκεί τη δύναμη τους ξαναβρίσκουν και φοράνε...

- την είχανε αρπάξει σαν πέρναγαν την πύλη των βαρβάρων -