Μου αρκεί

Ανάβω τσιγάρο
κι έρχομαι δίπλα...
κορμιά σκορπισμένα τριγύρω,
μα εγώ δίχως γεύση...
ξαπλώνω στη μέση και μόνος
μακριά
- όχι απ' τον κόσμο,
αλλά από το ίδιο το σώμα μου...

Βουβός, σιωπηλός και ακίνητος
με τα κόκαλα κομμάτια που σπάζουν κι ακούγονται,
με μυαλό σαστισμένο στη χαρά που ματώνει,

αλλά κι ένα όνειρο που φτάνει με παρέα την ελπίδα...
.........................

Στου κλουβιού μου τον τοίχο χαράζω άλλη μία στιγμή
κι ηρεμώ,
και ας ήταν το όνειρο σύντομο!

Μου αρκεί που με βγάζει ψηλά στον ουρανό
- κι ακόμα πιο πάνω....