της ζωής μας το κείμενο

Τόσα χρόνια,
λέξη
να γράψω δεν έβγαινε,
να απλώσω τα ρούχα,
να στείλω σημάδι του πόνου...

Τώρα όμως,
η χαρά με οδηγεί να χαράξω,
η ζωή μού φωνάζει
να γεμίσω με χρώμα το λευκό το χαρτί....

Κι αυτό...
Γιατί εσύ αποτελείς τα γραμμένα,
κάθε σύμφωνο,
κάθε φωνήεν,
ακόμα και το κόμμα,
μα ποτέ την τελεία...

Αυτή είναι ο φόβος μου
και την κρατώ μακριά απ’ τις σειρές μου,
μην τυχόν και κλείσει της ζωή μας το κείμενο...