"Ωδή" για τον "Πρώτο"

Εδώ πέρα εις την Ρόδον
σ' έναν χώρο εγκλωβισμένοι
τη ζωή μας με τον δόλον
την κρατάν φυλακισμένη।

Κι ο αφέντης στο κονάκι
ενώ οι δούλοι στο χαντάκι
τη δουλειά τους δεν 'κτιμάει
μα τα κόπια τους ζητάει।

Και φωνάζει "διοικώ"
με την έννοια του "αδικώ"
κι όλο λέει "εγώ διατάζω"
που σημαίνει "ατιμάζω"।
Λέει επίσης δυνατά
πως τον άσσο αυτός κρατά
κι όποιον θέλει τον πατάσσει
στην αναφορά σαν φτάσει।

Λέει ακόμα πως φροντίζει
την τροφή για τον φαντάρο
μα με άλλους κανονίζει
να κρατάνε το καπάρο।

Και διατάζει "αφθονία"
τη φιγούρα του να κάνει,
ακολούθως την πενία
τη θυμάται και λουφάζει।

Και ζητάει χαιρετούρες
και το πόδι καρφωτό
και δε βλέπει τις καμπούρες
στο δικό του το κορμό।

Οδοιπορικά ξεχνάει
να σου δώσει για Καβάλα
και την έγνοια του κρατάει
για τ' αστέρια τα μεγάλα।

Κι όλοι γύρω οι αρουραίοι
του κρατάνε το φακό
κι ο καθένας του το σάκο
του τον θέτει ανοιχτό।

Και ο χώρος ευκαιρίας
για επίδειξη μανίας
μες σε κράτος ειρωνείας
με στρατό αδυναμίας!